Mijn mijmeringen

Deze figuren kwamen tot leven in de voorstelling van Purper. Voor degene die hier niet mee bekend is: Purper is een cabaretgroep waarin o.a. Erik Brey, Alfred van de Heuvel en Frans Mulder gespeeld hebben. En déze drie heren hebben in 1996 de bovengenoemde sketch gespeeld.  Verkleed als kabouters speelde ze een hilarische scene waar ik vandaag weer even aan terugdacht: Kwakje stelt met een heel hoog stemmetje de meest vreemde vragen en verslikt zich in lastige woorden zoals 'macrobiotisch' en 'vegetarisch'. Nadat hij een minuut de meest vreemde kreten heeft gestameld zegt hij uiteindelijk 'hallo!' De jagende register-accountant is een stoere man die, door de vragen van Friemeltje en Kwakje, wat onzeker wordt. Hij loopt over het toneel en zorgt voor opschudding door eenden uit de lucht te schieten. Dit tot groot verdriet van Kwakje. Aldus een hele korte samenvatting van een 9-minuten durende sketch. En waarom ik hier nu aan denk? Heel eenvoudig. Si...

De verbouwing is achter de rug. De zolder ziet er werkelijk fantastisch uit. Als D. en ik de trap op lopen, valt op dat het er comfortabel warm is. De muren zijn wit opgedroogd; al het vocht is uit het stucwerk verdampt. En nu komt de volgende klus: het inruimen en inrichten. Alle boeken die voor de verbouwing per stapel naar beneden zijn vervoerd, moeten nu weer naar boven. De boekenkasten, fris geverfd, staan nieuwsgierig af te wachten welke boeken zij deze keer tentoon mogen stellen.  Nadat ik de 50ste stapel naar boven heb gebracht, slaak ik een zucht van vermoeidheid: "Een E-reader zou nu wel heel handig zijn."  Ik probeer me voor te stellen dat al onze boeken digitaal beschikbaar zijn. In plaats van 700 papieren boeken, die jaar na jaar stof happen, zou ik een blinkend modern klein apparaat kunnen kopen die in één oogopslag álle boeken laat zien die digitaal beschikbaar zijn. Uiteraard zit er een slimme zoekfunctie op. Auteur? Geen probleem. Type de achternaam ...

Ons huishouden is sinds zaterdag versterkt met een kitten van 15 weken oud. In mijn blog noem ik haar Babs. Ze loopt in ons huis rond alsof ze hier altijd gewoond heeft. Als ze wakker is, stuitert ze werkelijk.  Babs Ze zit óf op de tafel, óf op de eetkamerstoelen, óf op de fauteuils, maar ze verstopt zich ook regelmatig onder de eetkamertafel zodat ze haar huisgenoten (lees volwassen katten) niet onder ogen hoeft te komen. Alles is interessant. Kartonnetjes worden als prooidieren omhoog gezwiept en door de kamer heen geslingerd. Brokjes worden uit het voerbakje gehaald en met een achteloze zwaai over de vloer gelanceerd. En dan? Dan volgt de achtervolging. Genadeloos rent ze achter het betreffende brokje aan. Uiteindelijk kan het brokje niet anders dan zich overgeven; op dat moment vermaalt ze deze fijn tussen haar vlijmscherpe kiezen. Na een uurtje zakt het tempo wat af. Rustig huppelt ze naar een slaapplaats van haar gading. Meestal kiest ze ervoor om op een kuss...

Het was afgelopen dagen rustig op de snelweg. Ik kon - bij wijze van spreken - in het midden van de rijbanen rijden zonder iemand tegen te komen. Ik had alle ruimte. Ideaal! Het enige waar ik last van had waren de felle regenbuien afgewisseld door een scherpe oogverblindende zon. De koude ochtend zette mij ook aan het denken: 'tijd voor winterbanden: voordat je het weet is het winter!'  Na een mailwisseling met een niet nader te noemen bedrijf, had ik voor vandaag een afspraak gemaakt. Mijn gewone banden werden omgewisseld voor echte zware jongens.   Banden die door de sneeuw heen kunnen rijden. Waar je rustig een heuveltje  op kunt rijden zonder vast te komen zitten. Banden die grip hebben op de sneeuw waardoor je niet doorglijdt als je remt.  Nadat alle moeren zorgvuldig aangedraaid waren, en de brug op de werkvloer stond, werd mijn auto eraf gereden. De automonteurs keken verliefd. Niet naar mij, maar naar de auto. "Wat een mooie auto mevrouw. Da...

Ik heb in de afgelopen jaren veel t.v.-programma's over wonen en tuinieren gezien waarin deskundigen aan het woord kwamen om over de laatste mode in koken, loungen, slapen en werken te praten. Tijdschriften staan vol prachtige foto's van gelukkige gezinnen en succesvolle ondernemers die met een grote glimlach op hun lippen blij en enthousiast door hun woning/onderneming/tuin lopen. Zo'n t.v.-programma en tijdschrift eindigt steevast met beelden hoe 'het' eruit zag voordat men begon en het uiteindelijke resultaat. De metamorfose was compleet! In dit traject hebben D. en ik de afgelopen twee weken gezeten. Aannemer F. had timmermannen, stukadoors, een elektricien en loodgieter ingeschakeld die hard gewerkt hebben op onze zolder. Het waren handige mannen. Het leek wel alsof ze geen linker hand hadden; alleen rechter handen. Ze keken naar een wand, dak of verrotte balk en gingen vervolgens aan de slag met zaag, hamer, lijmapparaat en weet niet wat. En plotsel...

Afgelopen weekend liep ik met D. in het park. De grond was nat van de vele regen die gevallen was. Regenwater stroomde enthousiast door de beken. Alle loofbomen waren gestart met het lozen van hun bladeren die al rood, geel en bruin gekleurd waren. Naaldbomen stonden roerloos groen te wezen. Een koude deken van vocht hing in het bos. De herfst was ook in dit park zichtbaar.  Terwijl D. en ik het park uit liepen, viel mijn oog op een heel kleine kastanjeboompje-in-wording.  Dapper stond hij daar tussen andere bomen, luisterend naar de namen 'eik', 'beuk' en 'kastanje'. Ze varieerden in hoogtes van 10 - 25 meter. Bijna allen hadden de respectabele leeftijd van een gepensioneerde bereikt.  De zonnestralen zetten het boompje in een vrolijk licht. Hij was a mper 20 cm hoog en had een dun stengeltje waar twee blaadjes aan zaten. Het leek alsof hij ongeduldig stond te wachten totdat hij groot genoeg zou zijn om vrucht te dragen en ook mee kon doen met het w...

Een maandagochtend volgt altijd na de zondagnacht. Afgelopen maandag was het niet anders. Enigszins verkouden stapte ik in de auto om naar mijn werk te rijden. Het was die nacht koud geweest; vorst aan de grond! Rijdend op de snelweg zag ik aan de ene kant de natuur wakker worden. Aan de andere kant was dit al het geval; een enorme file van stilstaande auto's. Mensen zaten doelloos achter het stuur. Kijkend naar het dashboard en horloge en nadenkend hoe veel later ze nu weer op kantoor kwamen. Een ander was gedachteloos in zijn neus aan het pulken. Weer een ander was luidkeels aan het meezingen met een liedje dat hij alleen hoorde. De zon kwam nieuwsgierig kijken en liet haar licht over de weilanden schijnen. De koeien stonden in een deken van mist. De lucht was ingekleurd met een prachtig kleurenpalet van geel/goude, paarse, roze en witte stukken.  Nadat ik de foto genomen had (stilstaand op een parkeerplaats), stapte ik weer in de auto.  Ik had het weekend achter...

Na de afgelopen koude winters constateerden D. en ik dat het niet fijn was om op de zolder te zijn. Koude wind kwam door spleten en kieren binnen gedwarreld en zorgde ervoor dat onze voeten tot ijsklompjes werden omgevormd. Als werkkamer was de zolder ook niet geschikt aangezien je dan met dikke truien en fleece-dekens over de benen bibberend achter de computer zat. De vorige eigenaren hadden de zolder eigenhandig geïsoleerd: dat betekende een volstrekt willekeurige manier van het aanbrengen van isolatiedekens aan de ene kant en dunne noppenfolie aan de andere kant. Een ratjetoe dus. Om niet in de valkuil van 'help-we-zijn-aan-het-klussen-maar-we-weten-niet-hoe-we-verder-moeten-gaan-en-nu-lekt-het-binnen' te vallen, besloten we een kleine aannemer in te schakelen die afgelopen week begonnen is met de werkzaamheden. Al het overbodige materiaal werd verwijderd, schrootjes weggehaald, verkeerd aangebrachte isolatie verwijderd (en dat was veel). Door de kieren en gaten zagen we...

In mijn blog 'verliefd' heb ik geschreven over de kitten die wij binnenkort krijgen. Een snoepig poesje met witte kniekousen, gekrulde snorharen, pluizige oortjes en roze voetkussentjes die op zuurtjes lijken. Deze enthousiaste wolbaal rent door het huis van een cattery ergens in Nederland. Ze is niet het enige huisdier aldaar. Ze heeft een zusje die van unikleur houdt: wit.  De andere huisdieren zijn volwassen en kijken geduldig naar de vreemde capriolen die zij uithalen. Ook de hond kijkt voorzichtig toe. Als herder is zij gewend om de meute bij elkaar te houden maar deze stuiterballen slaan alles. Ze liggen op, dan onder de tafel, ze hangen aan een fleecedeken die op de bench ligt, waggelen over de zitting van de bank, glijden naar beneden om één van de aanwezige poezen aan het schrikken te maken, ze laten zich geduldig wassen en rennen verontwaardigd weg als ze gesis horen van een kat 'die al dan ge-ren zat is'. Na een tijdje zijn de kittens moe en lopen naar hu...