Nieuwe huisgenoot


Ons huishouden is sinds zaterdag versterkt met een kitten van 15 weken oud. In mijn blog noem ik haar Babs. Ze loopt in ons huis rond alsof ze hier altijd gewoond heeft. Als ze wakker is, stuitert ze werkelijk. 
Babs
Ze zit óf op de tafel, óf op de eetkamerstoelen, óf op de fauteuils, maar ze verstopt zich ook regelmatig onder de eetkamertafel zodat ze haar huisgenoten (lees volwassen katten) niet onder ogen hoeft te komen. Alles is interessant. Kartonnetjes worden als prooidieren omhoog gezwiept en door de kamer heen geslingerd. Brokjes worden uit het voerbakje gehaald en met een achteloze zwaai over de vloer gelanceerd. En dan? Dan volgt de achtervolging. Genadeloos rent ze achter het betreffende brokje aan. Uiteindelijk kan het brokje niet anders dan zich overgeven; op dat moment vermaalt ze deze fijn tussen haar vlijmscherpe kiezen.

 Na een uurtje zakt het tempo wat af. Rustig huppelt ze naar een slaapplaats van haar gading. Meestal kiest ze ervoor om op een kussen in de erker in slaap te vallen. Een ondefinieerbaar hoopje haar snort en spint zich een weg naar dromenland. Af en toe trillen haar snorharen; droomt ze over een aanval op nog meer brokjes?

 Op het moment dat zij vast in slaap ligt, slaken de andere katten een zucht van verlichting. "EINDELIJK RUST!" lijken ze te denken. Dan pas kunnen zij toilet maken. De vacht wordt zorgvuldig gewassen en in model gebracht. Daar heb je als fatsoenlijk volwassen kat geen tijd voor als zo'n stuiterbal wakker is en door het huis rent.

 Na verloop van tijd is het uit met de rust. Een piepend geluid klinkt door de kamer. "Prieuw" zegt ze vrolijk. Ze rekt zich uit: pootje voor pootje voor pootje voor pootje en springt van de vensterbank af. Op zoek naar een nieuw avontuur .....




Populaire posts van deze blog

De boe-vis

Afbeelding
Iedereen kent wel iemand, die van vissen houdt. 's Ochtends vroeg worden de broodtrommels en warme koffie in de auto gezet. De attributen om het vissen mogelijk te maken, zijn de avond ervoor al zorgvuldig in de achterbak gelegd, evenals de klapstoeltjes en regenjassen. Eenmaal aangekomen, gaan de mannen (ik ken eigenlijk geen vrouwen die vissen of hebben gevist) aan het meer of aan een grote vijver zitten, in de hoop iets te vangen. Urenlang kijken ze naar hun dobbertje. Soms worden ze gestoord door een groepje eenden. Die eenden doen dat niet voor niks, maar dát weten de vissers niet. Waarom dit zo is, komt voort uit een oude overlevering, die ik ooit heb opgetekend.    I In het bos was het een drukke bedoening. Vogels vlogen af en aan met takjes, mos en gras in hun snavels. Zwaluwen vlogen in de lucht en hapten naar de vliegjes. Verderop waren er drie honden met elkaar aan het spelen. Ik liep verder het bos in en zag een grote vijver. Omdat het erg warm was, lag er een blauw
Meer lezen

Friemeltje, Kwakje en de jagende register-accountant

Afbeelding
Deze figuren kwamen tot leven in de voorstelling van Purper. Voor degene die hier niet mee bekend is: Purper is een cabaretgroep waarin o.a. Erik Brey, Alfred van de Heuvel en Frans Mulder gespeeld hebben. En déze drie heren hebben in 1996 de bovengenoemde sketch gespeeld.  Verkleed als kabouters speelde ze een hilarische scene waar ik vandaag weer even aan terugdacht: Kwakje stelt met een heel hoog stemmetje de meest vreemde vragen en verslikt zich in lastige woorden zoals 'macrobiotisch' en 'vegetarisch'. Nadat hij een minuut de meest vreemde kreten heeft gestameld zegt hij uiteindelijk 'hallo!' De jagende register-accountant is een stoere man die, door de vragen van Friemeltje en Kwakje, wat onzeker wordt. Hij loopt over het toneel en zorgt voor opschudding door eenden uit de lucht te schieten. Dit tot groot verdriet van Kwakje. Aldus een hele korte samenvatting van een 9-minuten durende sketch. En waarom ik hier nu aan denk? Heel eenvoudig. Si
Meer lezen

Kwal!

Afbeelding
Ik ben benieuwd wat je dacht, toen je de titel van deze blog las? Dat het een verhaal zou zijn over zeer vervelende, zeurende, altijd mopperende mensen? Over mensen die het met iedereen eens zijn, ook wel slijmballen genoemd? Of dacht je aan de bewoners in de Noordzee?  Als ik aan kwallen denk, dan denk ik aan de vakanties, die ik met mijn ouders, broer en zus doorbracht in Zeeland. We kampeerden op een boerderij en hielpen mee met het oogsten van uien. Zus en ik fietsten regelmatig naar het nabijgelegen dorp om een softijsje te halen. En altijd hadden we wind tegen! We douchten onder een, door mijn vader zelf gemaakte, buitendouche, waar het water werd verwarmd door de zon en dan konden we, zonder gillen, het zoute zeewater van onze lijven spoelen. Ik denk ook aan lezen en spelen en aan turnen op het strand. We bouwden zandkastelen, waarvan we hoopten dat die bestand zouden zijn tegen de vloed. Om de golfslag te breken hadden we de muren verstevigd en grote grachten gegraven
Meer lezen