Babbelen met de buren!

Het is een dagelijks ritueel geworden. Zodra wij thuis zijn, en de deur van de woonkamer van het slot hebben gedaan, staan alle katten in de deuropening om naar buiten te gaan. Meestal kan er nog een beleefd "miauw' van af, of strijkt een kat zijn kop langs een onderbeen, maar daarna gaan ze los. Ze draven de tuin in en speuren deze af naar ongerechtigheden, vreemde bezoekers, andere planten, meubilair of nieuwe bezoekers. Alles wat anders is dan de vorige keer, wordt aan hun kritische neuzen onderworpen. Geduldig snuffelen ze (soms alle drie tegelijkertijd), aan het betreffende voorwerp. Als alle geuren opgesnoven zijn, rennen ze naar de schutting. Ook deze wordt vervolgens aan een grondig onderzoek onderworpen. 

Maar wat zich daar bij de schutting afspeelt, is voor mij een raadsel. Kijken ze of de houten planken nog goed bevestigd zijn? Of willen ze door een kier in het hout naar de buren kijken? Zitten er achter de schutting beesten, die wij niet bij naam en toenaam kennen? Een muis? Een miertje? Een torretje? Kijken ze alleen? Of voeren ze ook gesprekken? Aan de houding te zien, lijkt het dit laatste te zijn.

Soms heb ik het gevoel alsof ik naar die televisieserie uit de jaren '90, Home Improvement, aan het kijken ben. Tim 'The Toolman' Taylor en zijn vrouw Jill, wonen met hun drie zonen in een huis in Detroit. Op het moment dat zaken uit de hand lopen, door bijvoorbeeld ondeugdelijke elektrische apparaten, kortsluiting of lichamelijke ongelukken, wil een gezinslid nog wel eens de tuin in lopen. Altijd staat dan buurman Wilson in zijn tuin te tuinieren of te klussen. Tim en Wilson praten over de dagelijkse problemen, met de schutting tussen hen in. 

Ook bij ons worden (onhoorbare) gesprekken gevoerd. Zo kan Boris minutenlang bewegingloos naar de schutting kijken, snuffelen en ruiken. Soms miauwt hij zachtjes. Aan de andere kant bevindt zich dus kennelijk een 'Wilson', in de gedaante van, denk ik, een muis. Zo af en toe loopt Boris de tuin in. Kennelijk is 'Wilson' dan die kant op gelopen. Soms rekt Boris zich uit en tikt met zijn voorpoten op de schutting. Misschien is 'Wilson' dan wat hoger tegen de schutting aan geklommen. En dan komt er een moment dat Boris er niets meer aan vindt. Dan gaat hij met zijn rug tegen de schutting liggen en laat het zonnetje op zijn vacht schijnen. Na een tijdje rolt hij om, zodat hij met zijn poten naar de schutting ligt. En dan begint het gesnuffel overnieuw.

Misschien heeft het diertje aan de andere kant van de schutting, wel de gedaante van Jiminy Cricket oftewel Japie Krekel. Als dat het geval is, snap ik dat Boris zo lang naar de schutting kijkt. Deze 'Japie' zal luchtige opmerkingen maken over het leven, maar snijdt ook de serieuze onderwerpen aan. Met adviezen en reflectie is hij bij Boris, als leider van onze  kattenpopulatie, aan het juiste adres. Wellicht krijgt hij advies van 'Japie' wat hij moet doen, op het moment dat de andere katten iets te overmoedig worden en hem omver willen rennen. Of wat hij moet doen als een kat op zijn plek ligt: weglopen of wegmeppen? De gesprekken met 'Japie' kunnen lang duren. Boris loopt langs de schutting, blijft af en toe zitten, snuffelt weer eens wat en laat de informatie tot zich doordringen terwijl hij zich uitstrekt op de stenen. Alleen bij regen, verlaat hij de plek bij de schutting om een droog plekje te zoeken.

Als hij voldoende informatie heeft gekregen van 'Wilson' of 'Japie', loopt Boris weer het huis in. Op zoek naar brokjes, een schoot om op te liggen of een warm plekje bij de verwarming of, op de vensterbank in de zon. Dan sluit hij zijn ogen, rolt zich op en vertrekt naar dromenland. Hij verteert alle kennis en adviezen, terwijl hij ligt te slapen. Om vervolgens de tuin weer in te lopen en diezelfde adviezen ter hand (of ter poot) te nemen. Zo simpel is het leven soms.