Mijn mijmeringen

"En nu ben ik moe", verzuchtte de spin, terwijl ze de plakkerige resten van haar poten veegde. Met plezier keek ze naar het enorme spinnenwebbed, dat ze in de lavendelstruik had gebouwd. Met al haar stramme ledematen klom ze in haar nieuwe bedje, keek tevreden om zich heen, deed haar ogen dicht en dacht aan haar aankomende avondmaal. "Ik hoop op een dikke bromvlieg!", mompelde ze en begon alvast te smakken.

Een tijdje terug verbleven D. en ik op het prachtige eiland Schiermonnikoog. We hebben daar genoten van een stralende zon, een strakblauwe lucht, bijna windstil weer en een ongelooflijke stilte. Tijdens onze vakantieweek hebben we weinig gedaan, behalve fietsen, wandelen, lezen, mijmeren, koffie drinken en lekker eten. Op dit waddeneiland is weinig te doen. Er zijn een paar hotels, kleding- en cadeauwinkels, 2 bakkers, 1 supermarkt en een ijswinkel. Daarentegen zijn er duinen in overvloed. Ook hoor en zie je talloze vogels rondvliegen. 's Avonds en 's nachts is het aardedonker op het eiland. Het enige licht dat je altijd ziet, is het licht van de vuurtoren, dat braaf rondjes draait om schepen op zee de weg te wijzen. Wanneer ik op Schiermonnikoog ben, geniet ik van stilte en rust. En tijdens één van onze vele wandelingen, dacht ik aan de tijd dat ik kind was. Voor mijn gevoel had ik heel vaak zomervakantie, en dat de zon dan altijd scheen en het 30 graden Celcius was, w...

De maand september loopt ten einde en desondanks worden we elke dag vrolijk begroet door de zon en een stapeltje wolken. Het heeft er veel van weg, dat ze er erg veel plezier aan beleven, om de eilandgasten te verrassen met stralend, zomers weer. Ze zien de gasten vertwijfeld naar de inhoud van hun garderobe kijken: "we hebben geen korte broek, sandalen, bikini, hemdje,  zomerjurk enzovoorts meegenomen!". Gniffelend besluiten de zon en het stapeltje wolken om deze grap wat langer vol te houden. Zo spekken ze de middenstand, die goede zaken doet met de verkoop van ijsco's, zonnebrandcrème, zomerkleding (met zoveel % korting om zo het leed te verzachten), rosé en tapas ..... en wat al niet meer.  En wij? Wij zitten midden in deze natuurgrap en kunnen er én om lachen én van genieten. 

V riend en ik brengen deze week op Schiermonnikoog door om velerlei redenen. Als eerste en tevens de belangrijkste reden, hadden we het mooie, prachtige, rustige eiland ontzettend gemist en onze lijven vertoonden nog steeds afkickverschijnselen. Laat ik dat even uitleggen, om misverstanden te voorkomen. Wanneer het Schiermonnikogervirus eenmaal heeft toegeslagen, dan kan je plotsklaps een heimwee-aanval krijgen. Deze gaat gepaard met een dromerige blik, vage antwoorden, ongedurigheid, vage misselijkheid enzovoorts. De ene mens schijnt er gevoeliger voor te wezen, dan de andere en de uitingsvormen lopen nogal uiteen. Ik ken overigens geen mensen die er aan zijn overleden, ondanks het chronische karakter. Ook staat het virus staat niet in de top 100 van welvaartziekten. In maart sloeg dit virus genadeloos toe; er was geen ontkomen aan. Ik herkende de symptomen bij mezelf en een paar uur later bij D. en ik boekte een prettig huisje in de duinen. 's Avonds vroeg ik achteloos aan D....

Een paar dagen terug kwam ik een oud versje tegen, dat iemand op Facebook had geplaatst. Het versje is ooit geschreven door Annie M.G. Schmidt, met een titel, die in de afgelopen zomer heel hot was: ' Pas op voor de hitte'. Ik heb het versje voor je uitgeschreven en ik wil je vragen om het hardop voor te lezen. Denk aan juffrouw Scholten, die is vandaag gesmolten,  helemaal gesmolten, op de Dam. Dat kwam door de hitte, daar is ze in gaan zitten - als je soms wilt weten hoe dat kwam. Ze hebben het voorspeld: Pas op juffrouw, je smelt! Maar ze was ontzettend eigenwijs .... Als een pakje boter, maar dan groter, is ze uitgelopen, voor het paleis.  Enkel nog haar tasje lag daar in een plasje ..... Alle kranten hebben het vermeld op de eerste pagina Kijkt het zelf maar even na. Ja, daar staat het, kijk maar: dame smelt. Die arme juffrouw Scholten .... helemaal gesmolten ... Als dat jou en mij eens overkwam. Laten we met die hitte ov...

Iedereen kent wel iemand, die van vissen houdt. 's Ochtends vroeg worden de broodtrommels en warme koffie in de auto gezet. De attributen om het vissen mogelijk te maken, zijn de avond ervoor al zorgvuldig in de achterbak gelegd, evenals de klapstoeltjes en regenjassen. Eenmaal aangekomen, gaan de mannen (ik ken eigenlijk geen vrouwen die vissen of hebben gevist) aan het meer of aan een grote vijver zitten, in de hoop iets te vangen. Urenlang kijken ze naar hun dobbertje. Soms worden ze gestoord door een groepje eenden. Die eenden doen dat niet voor niks, maar dát weten de vissers niet. Waarom dit zo is, komt voort uit een oude overlevering, die ik ooit heb opgetekend.    I In het bos was het een drukke bedoening. Vogels vlogen af en aan met takjes, mos en gras in hun snavels. Zwaluwen vlogen in de lucht en hapten naar de vliegjes. Verderop waren er drie honden met elkaar aan het spelen. Ik liep verder het bos in en zag een grote vijver. Omdat het erg warm was, lag er een ...

Wij wonen in een stad, die ongeveer 153.000 inwoners telt, maar wat ik niet als zodanig ervaar. Het is meer alsof ik in een dorp woon.  Dat is een wonderlijke ervaring. In het dorp zeggen mensen elkaar gedag, wanneer ze in het park wandelen of joggen. En dan hoef je overigens niet met een hond of kinderwagen te lopen. De kaasboer, slager en Turkse supermarkteigenaar in het nabijgelegen buurtcentrum zeggen 'goedemorgen' of wat op dat moment dan ook van toepassing is en vragen of je een fijne dag hebt. Het is een dorp waar drie whats-app groepen samenwerken om vreemd uitgedoste types in de gaten te houden en, indien nodig, de politie te bellen. Zo is menige inbraakpoging reeds verijdeld en complimenteert de buurtburgemeester, de oplettende buurtbewoners voor de wijze van samenwerking.  Buurtbewoners wandelen met bewoners uit het nabij gelegen woon-/zorgcentrum, waar mensen met een li chamelijke beperking wonen.  Binnenkort gaan we uit eten met een 8-tal mensen, die in...

De zomervakantie is aangebroken en bijna heel Nederland maakt zich reisvaardig om hun eigen stekkie te verlaten en op vakantie te gaan. Auto's in alle soorten en maten zijn tot de nok toe volgepakt met spullen, mensen, kinderen, huisdieren en ik weet niet wat. De reislustige Nederlanders sukkelen braaf decimeter voor decimeter in de eindeloos lange file op weg naar Frankrijk of Italië. Afhankelijk of de auto airco heeft, zijn alle ramen potdicht en zie je de inzittenden rustig voor zich uitkijken of trekken zich niets van de warmte aan, en reizen ze met de raampjes open, over het warme asfalt en wissen zich het zweet van het voorhoofd, of dommelen met een natte washand op het gezicht. Weer anderen slepen hun tweede huis op wielen, ook wel 'sleurhut' genoemd, naar Zeeland, Duitsland of België. Stoere motormuizen zweten zich het ongans, omdat ze zich hebben gehuld in stevige motorjas, -broek, -laarzen, -handschoenen en -helm. Het vizier wordt af en toe met een stevig handge...

Het onderwerp is tegelijkertijd een advies. Met deze tropische hitte, adviseer ik je om dit verhaal rustig uit te lezen. Mocht het zweet je uitbreken tijdens het lezen, dan is het raadzaam om de nuttige tips (tenminste, dat vind ik) in de praktijk te brengen. W ij, inwoners van het koude kikkerlandje, klagen steen en been en dat is te merken op Twitter, waar #warmweer nog steeds trending topic is ( zie ook het verhaal een keteltje warm water )  .   Klagen deed ik 13 dagen geleden ook. Het was een koude zondagmiddag en de astrologische zomer was begonnen. Buiten regende het en de lucht was somber grijs. Alle katten waren binnen en in het huis was het prettig warm. Niet vanwege de warme zonnestralen, maar omdat we onze c.v.-ketel flink hadden opgepookt, zodat het warme water in de radiatoren zorgde voor een hitte-uitstoot. Zo nu en dan had ik een warm, harig en knorrend, kruikje op mijn buik. De kruikjes wisselden elkaar af, waardoor ik minder sacherijnig werd; d...

Het is warm in Nederland en #warmweer is trending topic. Het KNMI verwacht dat het kwik de komende dagen stijgt naar 35 graden Celsius of meer. De spreekwoordelijke draaiboeken worden van de plank gehaald en daarover wordt weer vergaderd. Wegwerkers hebben vesten aan met koelelementen, zodat ze in de brandende zon en staand op de zwarte asfaltwegen, nog een beetje bij de tijd kunnen blijven en niet bewusteloos neervallen. Aan ouderen wordt het advies gegeven om veel te drinken en de woon- en slaapkamer 's ochtends vroeg te luchten. Weer anderen pakken een oud etiquette-boekje en lezen hoe je je moet kleden als het warm is: geen korte broek of fel gekleurde overhemden (voor de heren), geen hemdje met spaghettibandjes of ultrakort rokje (vrouwen) en last but not least: geen teenslippers. Met andere woorden: je mag je zomers kleden, maar niet te bloot. De radio-dj's daarentegen gebruiken dit warme weer om lekker op het strand te zitten. Zo zendt radio 538 as. woensdag...

Ik ben benieuwd wat je dacht, toen je de titel van deze blog las? Dat het een verhaal zou zijn over zeer vervelende, zeurende, altijd mopperende mensen? Over mensen die het met iedereen eens zijn, ook wel slijmballen genoemd? Of dacht je aan de bewoners in de Noordzee?  Als ik aan kwallen denk, dan denk ik aan de vakanties, die ik met mijn ouders, broer en zus doorbracht in Zeeland. We kampeerden op een boerderij en hielpen mee met het oogsten van uien. Zus en ik fietsten regelmatig naar het nabijgelegen dorp om een softijsje te halen. En altijd hadden we wind tegen! We douchten onder een, door mijn vader zelf gemaakte, buitendouche, waar het water werd verwarmd door de zon en dan konden we, zonder gillen, het zoute zeewater van onze lijven spoelen. Ik denk ook aan lezen en spelen en aan turnen op het strand. We bouwden zandkastelen, waarvan we hoopten dat die bestand zouden zijn tegen de vloed. Om de golfslag te breken hadden we de muren verstevigd en grote grachten gegr...

Ik fietste vandaag door de binnenstad van een mooi, oud, historisch stadje in het midden van het land. Het weer was Hollands, dat wil zeggen wolken, regen, zon en flinke windvlagen. De winkelier twijfelden: "moet ik mijn spullen nu wel of niet buiten zetten?". En terwijl ik, illegaal fietsend mijn weg door de winkelstraat vervolgde, hoorde ik een enorme klap. Een reclamebord was omgevallen; op de grond en niet op een net passerende voetganger. De jongens die voor mij fietste n keken opzij. Ze hadden zorg besteed aan hun uiterlijk. Mooie spijkerbroek, jasje, de donkere haren in de gel en ze luisterden naar de muziek van hun smartphone via kekke oortjes. Ze keken elkaar aan, knikten en ondernamen actie. De langste van de twee liep naar het reclamebord en pakte het constructiewerk op en grijnsde naar een naar buiten hollende verkoopster. De andere jongen stond om zich heen te kijken en hield de fiets van zijn vriend vast. De verkoopster glimlachte tevreden, knikte naar de jon...

De natuur is ontploft, door de mix van regen, warmte en zon. De klimop, die in de tuin bij onze buren staat, groeit weelderig over de schutting, waardoor het lijkt alsof de erfafscheiding een groene kraag heeft. Alle struiken, die wij vorig jaar drastisch hebben gesnoeid, groeien tegen de klippen op. De bodembedekker met gele bloempjes heeft zich geniepig voortgeplant en de rozenstruiken laten hun eerste knoppen zien. Hoog tijd voor een dagje tuinieren! Als eerste werd de klimop met de heggenschaar bewerkt door D. Een stoffig klusje zo bleek later, toen D. niezend in de woonkamer stond en de ene na de andere zakdoek vol snoot. De katten zagen deze activiteiten met geknepen oogjes toe; de zon was fel en ze lagen stuk voor stuk verschrikkelijk lui toe te kijken, welke handelingen werden verricht, om vervolgens te bedenken of ze mee wilden doen. Alleen Dale kon de verleiding niet weerstaan, en rende achter de grashark aan. Nadat hij deze een paar keer had gevangen, sjokte h...

Ik zie je denken, bij het lezen van de titel van dit verhaal: "Vliegtuigen en planes? Dat is het toch hetzelfde?". Maar in dit verhaal, is dat niet het geval.  Zoals ik in mijn verhaal  Lego, vliegtuigen en een vallende kater  heb geschreven, hebben wij een jonge logé. Ons 9-jarig neefje is dol op alles wat met techniek te maken heeft en daarom togen wij afgelopen zaterdag naar het Nationaal Militair Museum in Soesterberg, dat op 14 december 2014 officieel in gebruik is genomen.  Neefje rende het museum binnen en bekeek vanaf het balkon de vele  vliegtuigen, die in de hangaar stonden en hingen, zoals de Spitfire, Hurricane, V-2 tot en met de Starfighter F-104. Als een volleerd gids leidde hij ons rond door  de wereld die vliegtuigen heet. Nu ben ik niet zo'n fan van oorlog-voeren, maar de eerlijkheid gebied mij te zeggen, dat ik de rondleiding steeds interessanter vond worden. Behalve vliegtuigen werden ook kanonnen, tanks en vrachtwagens tentoo...

De verzamelemmer met lego wordt steevast van de opbergzolder gehaald, als wij jonge logees hebben. Zo ook vandaag. Mijn neefje van 9 jaar logeert een paar dagen bij ons en hij vroeg, 5 minuten na binnenkomst, waar de lego-emmer stond, omdat hij er graag mee wilde spelen. Tien minuten later zat neefje op de vloer: hij bouwde aan een radio-/ontvangststation, dat na enige tijd helaas instortte. Optimistisch schakelde neefje over naar het volgende onderwerp: een start- en landingsbaan voor zijn vliegtuigen. Nadat hij de benodigde bouwstenen op de grond had gelegd, begon er een prachtige vliegshow. Het ene vliegtuig vloog hoog door de lucht en maakte vele loopings. Andere vliegtuigen werden neergeschoten door moderne jachtbommenwerpers en moesten hun heil op de grond zoeken. De ergste klappen werden opgevangen door een fleecedeken, waardoor de levens van de inzittenden werden gered. In de tussentijd keek onze jongste kater met zeer grote belangstelling naar de wilde armgebaren, die n...

Mijn vier kattenbeesten hebben het goed naar de zin, vooral nu het buiten lekker zomerweer is. De vogels vliegen af en aan met takjes en grassprietjes en onze viervoeters volgen ALLE bewegingen van hun gevederde vrienden met grote belangstelling. Groot was dan ook hun teleurstelling, toen ze gisterenavond naar binnen werden geroepen. Ze waren namelijk nog lang niet uitgespeeld!  We moesten met onze jongste kater van 14 maanden naar de dierenarts, voor zijn jaarlijkse inenting. Dale liet zich vrolijk in de reismand zetten, maar toen hij merkte dat de deksel niet meer open ging, begon hij klaaglijk te mauwen: "ik wil er nú uit!". Eenmaal in de auto schakelde hij over naar een andere geluidsproductie: alsof je een kleine wolf hoort huilen. Het geluid laat zich het beste omschrijven als een "aoeoeoeoeh". Kortom, hij was het niet eens met de gang van zaken.  Op de behandeltafel liet hij zich keurig door de dierenarts onderzoeken en was hij de kalmte zelve. Nadat hij, ...