Diva-gedrag

D. en ik hebben te maken met diva-gedrag. En daar wilde ik in deze blog verder over uitwijden. 

 Het diva-gedrag is niet afkomstig van onze buurvrouw, postbode of buurmeisje (want die hebben we niet). Ook niet van beroemdheden die je wellicht wel eens op het filmdoek of televisie hebt gezien, zoals May West, Paris Hilton, Estelle Cruijf,  Grace Jones, Madonna, Inge de Bruin, Victoria Beckham, Marilyn Monroe en zo kan ik nog wel even doorgaan. De voornoemde vrouwen zijn kortweg bekend als actrice/zangeres/rijkeluisdochter/vrouw van/ zwemster. Voor zover ze nog in leven zijn, zijn ze altijd op en top gekleed. De gelnagels zijn prachtig gelakt, het haar is volgens de laatste kleurmode geverfd en gekapt door een (trendy) kapper. Men besteed veel aandacht aan de kleding: stijlvol, soms ietwat ordinair, altijd trendy en verzorgd. Een diva kan hartelijk lachen als de camera op haar gericht is, de witte tanden blinken in het zon, en ze heeft haar rondingen zorgvuldig geëtaleerd. Ook aan de accessoires heeft ze gedacht. Diva's paraderen graag met een designer handtas van Louis Vutton, Burberry, Gucci, Prada et cetera. De tas heeft ze meestal cadeau gekregen van haar man, minnaar, producer of verloofde of van allemaal. De prijs van dit kostbare goed varieert en is afhankelijk van het merk, de uitvoering en het materiaal. De 'goedkoopste' tas is te koop voor circa € 500,=. Weer een ander staat voor € 4.975,= te koop op internet. Voor meer informatie, verwijs ik je naar de diverse webwinkels in bijvoorbeeld Londen.

En nu terug naar ons huishouden. Waarom hebben D. en ik te maken met diva-gedrag? 

Zoals je in andere blogs hebt kunnen lezen, hebben wij sinds oktober 2012 een kitten. In de blog noem ik haar Babs. Ze heeft een roze neus, roze tong en roze voetkussentjes. Haar vacht is altijd tiptop in orde. Het vele witte haar is de meeste tijd wit van kleur. Niet grijs, grauw of beige. Nee, spierwit. Ze onderhoudt haar vacht zorgvuldig. Tijdens elk bezoek aan de tuin, huppelt en draaft ze als een sierlijke hinde door de tuin en ontwijkt de opkomende tulpenkopjes zorgvuldig. Ze laat zich graag aanhalen en kijkt ons nadrukkelijk aan met haar grote bruine ogen. Ze mauwt zacht als ze onze aandacht wil. We hebben inmiddels vele toonladders van de kreet 'prrrrrrrrr?' mogen horen. Ze loopt ons graag voor de voeten als we ons een weg door de sneeuw banen om de de berging te bereiken. 

De woonkamer is haar favoriet, deze ruimte eigent ze zich graag toe. Als ze, moe van haar ontdekkingstochten, wil uitrusten, laat ze zich sierlijk omvallen op haar zij. Dan strekt ze haar poten zorgvuldig uit, waardoor wij haar roze voetkussentjes goed kunnen zien. Ze mauwt 'prrrrrrrrrrr?' en kijkt omhoog om te zien of wij (haar fans) haar zien liggen.Ze heeft een keur aan accessoires om zich heen verzameld. Gelukkig hoeven wij hier niet voor naar Londen maar kunnen wij deze in de plaatselijke dierenwinkel aanschaffen of zelf maken. Ze is dolgelukkig met een muis, een kartonnen ring aan een veter of een dood blaadje dat van de ficus is afgevallen. Waar ze ook naar toe gaat, ze sleept altijd één of meerdere accessoires met zich mee. 

Een treffende vergelijking met de menselijk diva's nietwaar?  

Er is één groot verschil met hen: om het gedrag van Babs kunnen we ontzettend lachen. Ze neemt haarzelf totaal niet serieus. En dát maakt haar zo grappig!


Populaire posts van deze blog

Friemeltje, Kwakje en de jagende register-accountant

Afbeelding
Deze figuren kwamen tot leven in de voorstelling van Purper. Voor degene die hier niet mee bekend is: Purper is een cabaretgroep waarin o.a. Erik Brey, Alfred van de Heuvel en Frans Mulder gespeeld hebben. En déze drie heren hebben in 1996 de bovengenoemde sketch gespeeld.  Verkleed als kabouters speelde ze een hilarische scene waar ik vandaag weer even aan terugdacht: Kwakje stelt met een heel hoog stemmetje de meest vreemde vragen en verslikt zich in lastige woorden zoals 'macrobiotisch' en 'vegetarisch'. Nadat hij een minuut de meest vreemde kreten heeft gestameld zegt hij uiteindelijk 'hallo!' De jagende register-accountant is een stoere man die, door de vragen van Friemeltje en Kwakje, wat onzeker wordt. Hij loopt over het toneel en zorgt voor opschudding door eenden uit de lucht te schieten. Dit tot groot verdriet van Kwakje. Aldus een hele korte samenvatting van een 9-minuten durende sketch. En waarom ik hier nu aan denk? Heel eenvoudig. Si...
Meer lezen

De boe-vis

Afbeelding
Iedereen kent wel iemand, die van vissen houdt. 's Ochtends vroeg worden de broodtrommels en warme koffie in de auto gezet. De attributen om het vissen mogelijk te maken, zijn de avond ervoor al zorgvuldig in de achterbak gelegd, evenals de klapstoeltjes en regenjassen. Eenmaal aangekomen, gaan de mannen (ik ken eigenlijk geen vrouwen die vissen of hebben gevist) aan het meer of aan een grote vijver zitten, in de hoop iets te vangen. Urenlang kijken ze naar hun dobbertje. Soms worden ze gestoord door een groepje eenden. Die eenden doen dat niet voor niks, maar dát weten de vissers niet. Waarom dit zo is, komt voort uit een oude overlevering, die ik ooit heb opgetekend.    I In het bos was het een drukke bedoening. Vogels vlogen af en aan met takjes, mos en gras in hun snavels. Zwaluwen vlogen in de lucht en hapten naar de vliegjes. Verderop waren er drie honden met elkaar aan het spelen. Ik liep verder het bos in en zag een grote vijver. Omdat het erg warm was, lag er een ...
Meer lezen

Kwal!

Afbeelding
Ik ben benieuwd wat je dacht, toen je de titel van deze blog las? Dat het een verhaal zou zijn over zeer vervelende, zeurende, altijd mopperende mensen? Over mensen die het met iedereen eens zijn, ook wel slijmballen genoemd? Of dacht je aan de bewoners in de Noordzee?  Als ik aan kwallen denk, dan denk ik aan de vakanties, die ik met mijn ouders, broer en zus doorbracht in Zeeland. We kampeerden op een boerderij en hielpen mee met het oogsten van uien. Zus en ik fietsten regelmatig naar het nabijgelegen dorp om een softijsje te halen. En altijd hadden we wind tegen! We douchten onder een, door mijn vader zelf gemaakte, buitendouche, waar het water werd verwarmd door de zon en dan konden we, zonder gillen, het zoute zeewater van onze lijven spoelen. Ik denk ook aan lezen en spelen en aan turnen op het strand. We bouwden zandkastelen, waarvan we hoopten dat die bestand zouden zijn tegen de vloed. Om de golfslag te breken hadden we de muren verstevigd en grote grachten gegr...
Meer lezen