Uitzicht op een sprookjesboom

Vanochtend stond ik enigszins gehandicapt op. Mijn voet was pijnlijk verkrampt en de kuit deed stekend pijn. Strompelend liep ik, voetje voor voetje, naar de badkamer om vervolgens langzaam de trap af te dalen naar de woonkamer en bedacht mij dat traplopen niet fijn was. De wandelschoenen waar ik de hele week op gelopen heb, deden de kramp in mijn voet verergeren; dan maar badslippers. Gelukkig heeft D. ervaring met blessures. Uit de sport-rol-tape-lade pakte hij een rol tape en plakte vakkundig mijn voet en kuit in. En ik moet zeggen, het lopen werd iets minder pijnlijk. 

Dus nu zit ik op de bank, rustig aan te doen. Mijn been rust op een kussen en ik kijk naar buiten over het grasveld met 2 oude kastanjebomen  die nog akelig kaal zijn. De lucht is donker, de zon schijnt soms, en af en toe dwarrelt een verdwaalde sneeuwvlok naar beneden. 

Ik kijk nog een keer naar de kastanjeboom en merk dat deze als twee druppels water op de Sprookjesboom lijkt.
Mijn foto van de Sprookjesboom in de Efteling
Beide bomen hebben een grote, knoestige, gerimpelde en bultige stam met een breed wortelstelsel. Een klein verschil is de leeftijd. De Sprookjesboom heeft de kleuterleeftijd bereikt met zijn 3 jaar. De kastanjeboom op het grasveld is als het ware een gepensioneerde oude man van 80 jaar.

"Stel nu, dat 'onze' kastanjeboom dezelfde gaven zou krijgen als de Sprookjesboom. Wat zou er dan gebeuren?", bedenk ik mij. 

Ik fantaseer verder. De boom vertelt leuke, positieve en mooie verhalen over het dagelijks leven in mijn woonomgeving, over Nederland, in Europa of het hele continent, al naar gelang de vraagsteller vraagt. Een mooie tegenhanger van de huidige berichtgeving in kranten, nieuwssites en vakbladen waar het meeste nieuws op negatieve, sarcastische en afbrekende wijze wordt beschreven. Mooi tegenwicht niet?

 "Welke mensen zouden naar deze leuke, positieve en mooie verhalen luisteren?", vraag ik mij vervolgens af. Ik kijk naar een nors uitziende man, gehuld in een dikke winterjas, een petje op zijn kale hoofd en een ietwat norse uitdrukking op zijn gezicht. 

"Zou hij het leuk vinden?" 

Ik bekijk de volgende voorbijgangers aandachtig. Ze zijn groot, klein, dik, dun, oud, jong, volwassen, kind, fietsend, wandelend, lopend met of zonder hond, blondine, roodharig, zwarte rastakrullen et cetera. Ze zitten, in mijn fantasie, rondom de boom en zijn gehuld in dikke jassen, mutsen en wanten, en zitten op fleecedekens. Er wordt gelachen, gegrinnikt en wenkbrauwen gefronst. In mijn fantasie lopen deze mensen vervolgens weer door naar hun volgende bestemming. Het actuele nieuws van vandaag heeft er een extra dimensie bijgekregen. 

 De realisatie van dit project, laat nog even op zich wachten. Maar, je kijkt in het vervolg wel anders naar nieuws & bomen. 


Populaire posts van deze blog

Friemeltje, Kwakje en de jagende register-accountant

Afbeelding
Deze figuren kwamen tot leven in de voorstelling van Purper. Voor degene die hier niet mee bekend is: Purper is een cabaretgroep waarin o.a. Erik Brey, Alfred van de Heuvel en Frans Mulder gespeeld hebben. En déze drie heren hebben in 1996 de bovengenoemde sketch gespeeld.  Verkleed als kabouters speelde ze een hilarische scene waar ik vandaag weer even aan terugdacht: Kwakje stelt met een heel hoog stemmetje de meest vreemde vragen en verslikt zich in lastige woorden zoals 'macrobiotisch' en 'vegetarisch'. Nadat hij een minuut de meest vreemde kreten heeft gestameld zegt hij uiteindelijk 'hallo!' De jagende register-accountant is een stoere man die, door de vragen van Friemeltje en Kwakje, wat onzeker wordt. Hij loopt over het toneel en zorgt voor opschudding door eenden uit de lucht te schieten. Dit tot groot verdriet van Kwakje. Aldus een hele korte samenvatting van een 9-minuten durende sketch. En waarom ik hier nu aan denk? Heel eenvoudig. Si...
Meer lezen

De boe-vis

Afbeelding
Iedereen kent wel iemand, die van vissen houdt. 's Ochtends vroeg worden de broodtrommels en warme koffie in de auto gezet. De attributen om het vissen mogelijk te maken, zijn de avond ervoor al zorgvuldig in de achterbak gelegd, evenals de klapstoeltjes en regenjassen. Eenmaal aangekomen, gaan de mannen (ik ken eigenlijk geen vrouwen die vissen of hebben gevist) aan het meer of aan een grote vijver zitten, in de hoop iets te vangen. Urenlang kijken ze naar hun dobbertje. Soms worden ze gestoord door een groepje eenden. Die eenden doen dat niet voor niks, maar dát weten de vissers niet. Waarom dit zo is, komt voort uit een oude overlevering, die ik ooit heb opgetekend.    I In het bos was het een drukke bedoening. Vogels vlogen af en aan met takjes, mos en gras in hun snavels. Zwaluwen vlogen in de lucht en hapten naar de vliegjes. Verderop waren er drie honden met elkaar aan het spelen. Ik liep verder het bos in en zag een grote vijver. Omdat het erg warm was, lag er een ...
Meer lezen

Kwal!

Afbeelding
Ik ben benieuwd wat je dacht, toen je de titel van deze blog las? Dat het een verhaal zou zijn over zeer vervelende, zeurende, altijd mopperende mensen? Over mensen die het met iedereen eens zijn, ook wel slijmballen genoemd? Of dacht je aan de bewoners in de Noordzee?  Als ik aan kwallen denk, dan denk ik aan de vakanties, die ik met mijn ouders, broer en zus doorbracht in Zeeland. We kampeerden op een boerderij en hielpen mee met het oogsten van uien. Zus en ik fietsten regelmatig naar het nabijgelegen dorp om een softijsje te halen. En altijd hadden we wind tegen! We douchten onder een, door mijn vader zelf gemaakte, buitendouche, waar het water werd verwarmd door de zon en dan konden we, zonder gillen, het zoute zeewater van onze lijven spoelen. Ik denk ook aan lezen en spelen en aan turnen op het strand. We bouwden zandkastelen, waarvan we hoopten dat die bestand zouden zijn tegen de vloed. Om de golfslag te breken hadden we de muren verstevigd en grote grachten gegr...
Meer lezen