Stuurloos


Het is woensdagochtend. Een gewone werkdag. Ik open het portier, leg mijn tassen op de achterbank en wil voor in de auto stappen. En dan zie ik dat ik stuurloos ben. Verbaasd blijf ik staan. Ik loop om de auto heen. Er zijn geen ruiten ingeslagen, ik zie nergens verbogen staal. Ik kijk nog een keer goed naar het dashboard in de auto. Mijn stuur is gewoon weg!
 
De situatie dringt nog steeds niet goed tot me door. Bij de laatste inbraak was de ruit wél ingeslagen. Zie mijn blog Paaltje? Inbraak? Dat betekent foute boel. Deze situatie is compleet nieuw voor mij. D. is nog thuis, opent het raam en vraagt: "Wat is er aan de hand?". Ik kijk achterom, wijs naar de auto en vertel dat mijn stuur weg is. D. snapt er niets van, sluit het raam, loopt naar beneden en wandelt naar me toe. "Wat is er aan de hand?" vraagt hij nogmaals. Hij kijkt naar de stuurkolom en ziet wat er aan de hand is. Geen stuur aanwezig. Ik ben stuurloos.
 
Ik bel de leasemaatschappij. Formaliteiten worden telefonisch uitgewisseld en de vriendelijke mevrouw vertelt, mij dat zij een sleepwagen bestelt die mijn auto komt ophalen, aangezien het zonder stuur lastig rijden is.
 
Binnen een half uur staat er een grote sleepwagen in de straat. Helaas. Het uitschuif-systeem werkt niet. Er wordt om versterking gevraagd. Een kwartier later staan er twee sleepwagens in de straat. Mijn auto wordt opgetakeld en ik klim in de wagen om mee te rijden naar het schadeherstelbedrijf, alwaar er een nieuw stuur met airbag gemonteerd zal worden. Het valt mij op dat deze mensen niet verbaasd zijn. Ze vertellen mij dat criminelen dol zijn op sturen met airbags. Er zijn 'slimme' en 'handige' manieren uitgevonden om deze uit auto's te halen, zonder herrie te maken. Alle jonge auto's zijn geliefd. Conclusie: mijn auto is jong en dus geliefd.
 
In de tussentijd is er een nieuwe melding binnengekomen. Weer een stuurloze auto aangetroffen die weggesleept moet worden.
 
Het is twee dagen later en ik ben nog steeds verbaasd over dit fenomeen. Zonder er weet van te hebben, staat er op auto's van bedrijven en particulieren een onzichtbaar bord met "GRATIS meenemen wat je kunt gebruiken". Alleen inbrekers en criminelen schijnen dit bord te zien en de letters te kunnen lezen.
 
De inbrekers hebben overigens ook een persoonlijk bezit meegenomen. Mijn  verzekeringsmaatschappij Interpolis, vertelde mij dat dit niet vergoed werd. Er waren namelijk geen sporen van inbraak te zien op mijn auto. Men loopt in verzekeringsland dus jaren achter op de werkelijkheid. Dat betekent dat inbrekers ruiten moeten inslaan zodat slachtoffers de schade vergoed kunnen krijgen. Vreemd! Ik hoop dat Interpolis coulant is in deze situatie.
 
Het is drie uur later dan gebruikelijk, dat ik op mijn werk aankom. Mijn collega's zijn inmiddels op de hoogte van mijn stuurloze situatie. Sommigen zie ik, al stuurgebaren makend, langs mijn kamer lopen.

 






Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Friemeltje, Kwakje en de jagende register-accountant

Afbeelding
Deze figuren kwamen tot leven in de voorstelling van Purper. Voor degene die hier niet mee bekend is: Purper is een cabaretgroep waarin o.a. Erik Brey, Alfred van de Heuvel en Frans Mulder gespeeld hebben. En déze drie heren hebben in 1996 de bovengenoemde sketch gespeeld.  Verkleed als kabouters speelde ze een hilarische scene waar ik vandaag weer even aan terugdacht: Kwakje stelt met een heel hoog stemmetje de meest vreemde vragen en verslikt zich in lastige woorden zoals 'macrobiotisch' en 'vegetarisch'. Nadat hij een minuut de meest vreemde kreten heeft gestameld zegt hij uiteindelijk 'hallo!' De jagende register-accountant is een stoere man die, door de vragen van Friemeltje en Kwakje, wat onzeker wordt. Hij loopt over het toneel en zorgt voor opschudding door eenden uit de lucht te schieten. Dit tot groot verdriet van Kwakje. Aldus een hele korte samenvatting van een 9-minuten durende sketch. En waarom ik hier nu aan denk? Heel eenvoudig. Si...
Meer lezen

De boe-vis

Afbeelding
Iedereen kent wel iemand, die van vissen houdt. 's Ochtends vroeg worden de broodtrommels en warme koffie in de auto gezet. De attributen om het vissen mogelijk te maken, zijn de avond ervoor al zorgvuldig in de achterbak gelegd, evenals de klapstoeltjes en regenjassen. Eenmaal aangekomen, gaan de mannen (ik ken eigenlijk geen vrouwen die vissen of hebben gevist) aan het meer of aan een grote vijver zitten, in de hoop iets te vangen. Urenlang kijken ze naar hun dobbertje. Soms worden ze gestoord door een groepje eenden. Die eenden doen dat niet voor niks, maar dát weten de vissers niet. Waarom dit zo is, komt voort uit een oude overlevering, die ik ooit heb opgetekend.    I In het bos was het een drukke bedoening. Vogels vlogen af en aan met takjes, mos en gras in hun snavels. Zwaluwen vlogen in de lucht en hapten naar de vliegjes. Verderop waren er drie honden met elkaar aan het spelen. Ik liep verder het bos in en zag een grote vijver. Omdat het erg warm was, lag er een ...
Meer lezen

Kwal!

Afbeelding
Ik ben benieuwd wat je dacht, toen je de titel van deze blog las? Dat het een verhaal zou zijn over zeer vervelende, zeurende, altijd mopperende mensen? Over mensen die het met iedereen eens zijn, ook wel slijmballen genoemd? Of dacht je aan de bewoners in de Noordzee?  Als ik aan kwallen denk, dan denk ik aan de vakanties, die ik met mijn ouders, broer en zus doorbracht in Zeeland. We kampeerden op een boerderij en hielpen mee met het oogsten van uien. Zus en ik fietsten regelmatig naar het nabijgelegen dorp om een softijsje te halen. En altijd hadden we wind tegen! We douchten onder een, door mijn vader zelf gemaakte, buitendouche, waar het water werd verwarmd door de zon en dan konden we, zonder gillen, het zoute zeewater van onze lijven spoelen. Ik denk ook aan lezen en spelen en aan turnen op het strand. We bouwden zandkastelen, waarvan we hoopten dat die bestand zouden zijn tegen de vloed. Om de golfslag te breken hadden we de muren verstevigd en grote grachten gegr...
Meer lezen