Mijn mijmeringen

"Als we nu samen op de foto gaan, dan snapt iedereen, echt iedereen, dat jij een gewone hond bent!", kakelde de kip opgewonden en ze stapte kordaat tussen de poten van de grote rottweiler. De grote hond keek verbaasd naar beneden en zei niets. "Houd je kop omhoog, anders kreukt mijn kam", mompelde de kip. Ze streek met haar snavel door haar verenpracht, zodat alle veertjes dezelfde kant op lagen. "Ja, nu mag je de foto maken" kakelde ze tegen de vriendelijke fotograaf. Sindsdien lopen ze vaker samen rond. De hond en de kip.

Voortaan ga ik het op mijn manier doen', dacht Hannah, toen ze het huis uitstapte. Ze keek om zich heen en liep zingend naar de auto. Ze voelde de wind in haar haren en verschoof een clipje, zodat haar krullen op de plek bleven. Voor even, want heur haar was ontembaar: eigengereid, spontaan en warrig. 'Eindelijk een goede beschrijving gevonden', dacht ze en startte de motor van haar knalgele Renault Twingo. Ze ging vandaag verhalen vertellen in het bos. Mensen wisten dat ze elke woensdagmiddag op haar vaste stekje zat. 's Zomers was ze doorgaans gehuld in luchtige en fleurige kleding. In de winter nam ze daarentegen vaak een wollen plaid mee, die groot genoeg was om de mensen, die samen met haar op de houten bank zaten, warm te houden. De zon scheen en dat gaf de koude novemberdag een warme gloed. In het park aangekomen zag ze dat de bank al vol zat met mensen: groot/klein, dik/dun, open/gesloten en bovenal nieuwsgierig. 'Hallo lieverds', riep Hannah, terwijl z...

  Als ik aan Deventer denk, dan zie ik een Middeleeuwse Hanzestad voor mij en dan denk ik vervolgens aan mijn studentenstad Zwolle. Hanzesteden zijn fraaie parels aan een prachtige rivier met de eenvoudige naam “IJssel”. Een rivier die in elk jaargetijde een andere uitstraling heeft. Hij is nooit hetzelfde. Op het water laat de IJssel mensen genieten als ze in plezierbootjes of rondvaartboten worden vervoerd. Het water neemt de roeiers mee, die op eigen kracht over het snelstromende water peddelen. Ik denk dan ook aan blauwe luchten met witte wolken, die op donzige watten lijken. Waar de zonsondergang roze strepen door de lucht trekt. Zelfs als het nat en triest weer is, is er altijd wel iets moois te zien. En ik denk aan grote huizen die met zorg en liefde zijn gebouwd. Een heerlijke binnenstad waar ik kan genieten van de sfeervolle pleintjes, de aparte winkeltjes, koffieplekjes en de markt.  Hoe anders mijn lief Deventer ervaart, merkte ik afgelopen zondagmiddag. ...

Deze mijmering heb ik geschreven voor het blad 'It's Coontime'. Heb je dat wel eens? Dat je een ruimte binnen loopt en een grijs met wit pluizig katje ziet zitten en dan ter plaatse smelt? Dat je dat levende knuffelbeertje op wilt pakken en in je zak wilt stoppen om ‘m mee naar huis te nemen, zodat je nog meer tijd hebt om naar hem te kijken? Dat gevoel hadden wij toen wij op een zaterdag in juli 2006 een bezoek brachten aan een cattery in Nunspeet. Het katje in kwestie zat, samen met zijn zusje en moeder, in een grote bench in de woonkamer. ‘Wat willen jullie van mij’, zagen we hem denken, terwijl hij ons met zijn blauwe oogjes aankeek. Na een minuut of 5 wandelde hij naar ons toe en liet zich rustig aaien. Vriendje en ik keken elkaar aan en knikten: dit wordt onze eerste Maine Coon. Bij elk bezoek zagen we hem groter worden en toen we de vraag kregen, hoe wij hem wilden noemen, vertelde vriendje dat hij de naam  Beauregard  wel mooi vond, roepnaam Beau (volgens google...

Gehuld in luchtige zomerkleding baande ik mij gisteren een pad door de wildernis. Dit keer heb ik het niet over een vakantie in het gebergte van Siberië of een vallei in Italië, maar schrijf ik over een projectbezoek aan Den Haag. Samen met nog vijf andere mensen liep ik in een bos tussen loof- en naaldbomen in alle soorten en maten, die het zonlicht uitstekend filterden en zorgden voor indrukwekkende schaduwen op de grond. Overal zag ik fruitbomen staan. Ze etaleerden hun beste fruit op ooghoogte en kleurige appeltjes, peren en pruimen hingen voor het oprapen. Op enkelhoogte hadden braamstruiken veel ruimte ingenomen en hun puntige stengels hadden ze verspreid over de grond liggen, al dan niet vervlochten met andere struiken of bomen. Het zorgde er in ieder geval voor dat ik óver de takken heen stapte of er onder door kroop. Geen haar op mijn hoofd die er aan dacht om dáár eens lekker doorheen te wandelen. Bijen zoemden om mijn hoofd, vlinders dartelden door de lucht en de hommel...

Heb je dat wel eens gedaan, thuis vakantie vieren? Ik doe dit jaarlijks en het bevalt mij prima. Het is dan erg rustig in de stad waar ik woon (omdat iedereen weg is), er staan geen wachtrijen voor de kassa van de bakker, slager of supermarkt. Meestal is het lekker zonnig weer en de keren dat het regent kan ik lekker binnen zitten, in ons comfortabele huis mét verwarming en de boeken binnen handbereik. De zomervakantie splits ik in tweeën: in juni ga ik met D. twee en een halve week naar onze vakantiebestemming in Frankrijk of Schiermonnikoog, in juli/augustus besteed ik twee weken aan een thuisvakantie. Door het op te splitsen, lijkt de zomer eindeloos lang, zodat ik voldoende tijd heb om van alles en nog wat te doen, zoals ..... .... een bezoekje aan het sfeervolle Haarlem brengen. Samen met B. (dochter van vrienden) ben ik in de trein gestapt, die zowaar op tijd vertrok én precies een uur later op de plaats van bestemming aankwam. Het gekrijs van zeemeeuwen vertelde ons, ...

Ik heb een persoonlijke vraag aan jou en ik ben heel benieuwd naar jouw antwoord. Baal jij wel eens, wanneer je in de auto zit en dat je opeens honderden rode remlichten ziet opgloeien, zodat je je realiseert dat je in een ongelooflijke file terecht bent gekomen? De keren dat j e door een gigantische regenbui bent gerend, waardoor je met een badmutskapsel in de trein/bus/tram zit, op weg naar een afspraak? Dat je brommer of fiets je trouwe bondgenoot is, behalve als het regent en de wind plotsklaps is aangetrokken tot kracht 6, zodat je je slingerend moet voortbewegen op het fietspad?  Eén ding hebben ze allemaal gemeen:  woon- werkverkeer is nooit saai. Er gebeurt altijd wel wat! Welk vervoersmiddel je ook gebruikt, er zijn altijd manieren om je reis 'op te leuken', zelfs als je in de file staat of met een verregend hoofd van je fiets af wordt geblazen. Het zou zo maar kunnen zijn, dat een aantal mensen deze tekst hoofdschuddend leest en zich afvraagt, waarom nu alles leuk m...

'Zullen we gaan slapen', piepte het kleine pluizige kuikentje, terwijl ze omhoog keek naar vriendje.  'Dat vind ik het een heel goed idee', blafte de jonge hond, terwijl hij door zijn poten zakt.  Bewegingsloos lagen ze te slapen: de pup en het kuikentje.  Zij aan zij, op een door de zon verwarmde betonnen vloer.  Ze droomden hun eigen dromen en wisten dat ze niet alleen waren. 

Wij gaan vaak op vakantie naar Schiermonnikoog en we vinden het een zeer prettig eiland. Het is heerlijk om urenlang langs de vloedlijn te wandelen. Afhankelijk van het jaargetijde, lopen we op blote voeten (in de zomer) of op stevige wandelschoenen (in de herfst en winter). Als we genoeg hebben van de wind om ons hoofd, lopen we het bos in en nuttigen daar de meegenomen chocolademelk en broodjes. Zittend aan een picknicktafel was ook daar van alles te zien. 's Avonds schreef ik dat dan op in mijn schrijfboek, dat altijd meegaat op vakanties. Dit verhaal heb ik in de zomer van juni 2004 geschreven.  In de bossen van Schiermonnikoog staan struiken in alle soorten en maten. De vruchten die ze produceren zijn verrukkelijk. Wat te denken van bramen, kruisbessen, zwarte bessen, rode bessen, rozenbottels en duindoornbessen! De vruchten worden door de eilanders gebruikt om jam en gelei van te maken of als topping voor een vruchtentaart. Dat wat over is, wordt gedroogd en als zoete le...

Ons Maine Coon Kwartet was vanochtend vroeg wakker. Wat wil je ook als de zon rond 05.33 uur 's ochtends om het hoekje komt kijken om te aanschouwen of de wereld al wakker is. Dus stond ik om kwart voor zeven de bakjes van onze hongerige katten te vullen en ze aten de brokjes alsof ze in weken niet hadden gegeten. Het enige geluid dat ik hoorde, was een soppig gesmak, het gekraak van brokjes, die tussen de vlijmscherpe kiezen werden vermaald tot moes en het gelebber van water uit de drinkbakken. Nadat alle etensbakjes leeg waren, wandelden de katten de tuin in. Boris en Tup renden naar het kattengras; groene grassprietjes schijnen een heerlijk dessert te zijn op de vroege ochtend. Babs en Dale liepen naar de paars bloeiende lavendelstruiken en besloten te gaan uitbuiken. Een minuut of vijf was het heerlijk stil en het enige, dat hoorbaar was, was het zachte getjilp van jonge vogeltjes in hun nest in de klimopstruiken. Een luid tikkend geluid verbrak de stilte. Ergens boven mijn h...

Een aangenaam briesje blies langs mijn gezicht en ik keek naar de witte wolken, die flarden zonlicht doorlieten. Ik zat met D. op het terras bij Hotel Van der Werff op het waddeneiland Schiermonnikoog en ik luisterde naar het gekrijs van de zeemeeuwen en naar het gesprek, dat twee dames naast ons voerden.  "Ach, ach, wat een toestand gisterenavond", zei een deftig uitziende dame met opgestoken wit haar en vriendelijke ogen. Haar tafelgenote rommelde in haar tasje en haalde met een geroutineerde beweging een aansteker tevoorschijn en stak de sigaret aan, die al een kwartier klaar lag voor gebruik. Ze zei met een hese rookstem: "waar moet het heen in deze wereld als hij voor het zeggen krijgt". Inmiddels had ik begrepen dat Donald Trump hét onderwerp van gesprek was en dat het een slechte ontwikkeling zou zijn, als hij (met hoofdgebaar) aan de macht zou komen en ze schudden gezamenlijk hun hoofden over de recente schietpartij in Orlando Californië. Ze waren ongerust...

We hadden een wandeling gemaakt door de Kobbeduinen (een natuurgebied op Schiermonnikoog). De natuur had haar pracht en praal laten zien en lag, bevallig als een diva, mooi te wezen in de zon. Enthousiaste meeuwen, sierlijke lepelaars en de op stelten rennende steltlopers gaven een oorverdovend natuurconcert en we besloten, om te midden van al dit symfonisch geweld, te gaan picknicken. Zittend op de houten bielzen dronken we wat water en aten daarbij een waddenpuntje (erg smakelijk overigens). We keken naar de fietsers en wandelaars die het natuurgebied wilden bezoeken en verwonderden ons over hun verschijningsvormen. Vogelaars kom je in alle soorten en maten tegen op het eiland. Trendy badgasten daarentegen zijn er weinig, omdat het eiland zich hier niet echt voor leent. Een echtpaar boog zich over een kaart en de vrouw vroeg zich hardop af, hoe ze naar de oostpunt van het eiland konden fietsen. Naar de vrouw kijkend, vroeg ik me af of het dragen van sleehakken het beste schoeise...

Met mijn boodschappen in de hand, verlaat ik de supermarkt. De zon schijnt. De winkelstraat wordt geblokkeerd door een politiebus en politiewagen. Ik zie vier agenten in uniform op de straat staan en ze overleggen met een persoon die in een grijze auto zit. Opeens hoor ik een gekrijs. Een vrouw wordt uit de auto gehaald en in de politiebus gesleept. De vrouw is klein, fragiel en heeft een keurig gefohnd grijs kapsel. En ik denk, terwijl ze blijft krijsen: ‘ik hoop dat de agenten oordopjes in hebben’.

We zijn weer terug van weggeweest! Ik heb bijna 3 weken lang mogen genieten van het prachtigste waddeneiland, dat Nederland rijk is: Schiermonnikoog.  De natuur is daar zo bijzonder mooi. Wist je dat je in de duinen negen soorten orchideeën kunt vinden? Ongeveer de helft van alle planten, die in Nederland voorkomen, zijn hier te vinden. Ik vind het indrukwekkende aantallen. Het enige wat je hoeft te doen, is op je fiets stappen en op pad gaan. En dat hebben we vaak gedaan, ongeacht de weersomstandigheden. Zo was er een middag, dat we op het strand zaten te genieten van de zee en de zon, toen we opeens een paar zeehonden zagen, die hun snoetjes boven het zeewater uitstaken. Dan weet je dat daar dichtbij in de buurt een groepje zeehonden op de zandbanken ligt te zonnebaden. Met hun zwart/grijze lijven genieten ze van het water en de vissen en houden ze een zomerpicknick met de hele familie.  Ik verwonder me iedere keer weer hoe eindeloos lang en breed de stranden zijn. Af ...

Schiermonnikoog wind, zee golven, meeuwen, zand rust in je hoofd Schiermonnikoog

Heb jij wel eens een vogeltest gedaan? Weet je hoe de vogels tjilpen en zingen? Op het bezoekerscentrum op Schiermonnikoog staat een geluidskast waar je naar hartelust kunt oefenen en je kennis van vogelgeluiden kunt testen. Het vogelgeluid dat de merel produceert herken ik uit duizenden. Waar ik ook kom; deze heb ik altijd goed. Ik denk dat deze kennis terug te voeren is naar mijn geboortedag. Lang geleden, zo'n 46 jaren terug, ben ik geboren op een zonnige zaterdag in mei. Iedereen was blij om mij te zien: mijn ouders, mijn opa's en oma's, mijn tantes en ooms, maar ook Mijnheer Merel.  Ik kan me voorstellen, dat die laatste enige toelichting nodig heeft. Daarom neem ik je mee terug in de tijd.  Het eerste levenslicht aanschouwde ik, voor zover mijn oogjes dat toelieten, om kwart over 12 in een jaren '30 huis aan de Groenestraat in Nijkerk. De temperatuur was aangenaam met zo'n 21 graden Celcius en er woei een zwak windje. De nummer 1 hit van  Simon & Garfun...

Heb je wel eens goed naar een olifantenjong gekeken? Naar het moment dat hij zijn eerste stapjes, nou ja, zeg maar stappen, op het warme zand zet? Het moment dat hij opeens tot de conclusie komt dat hij een heel handig instrument tot zijn beschikking heeft, dat door mensen 'slurf' genoemd wordt? Dat er in die slurf 40.000 spieren zitten? Dat je met die slurf leuke dingen kunt doen zoals water drinken, je tantes en ooms nat spetteren, een stofbad nemen, er mee eten én lawaai maken? Een slurf blijkt een veelzijdig lichaamsdeel te zijn. Wist je dat dit jonge  beestje over een paar jaar het indrukwekkend gewicht van 3000 à 4000 kilogram schoon aan de haak heeft, mits hij elke dag zo'n 200 kilo voedsel nuttigt? Dat deze Aziatische olifant dan de indrukwekkende hoogte van 2,5 - 3 meter heeft bereikt en uittorent boven jou en mij? Dat dit grote zware dier een gevoelig typetje is en 50 - 70 jaren oud kan worden? Ik was me hier eigenlijk niet zo bewust van, totdat ik deze foto t...

Ik zal maar gelijk met de deur in huis vallen: we hebben een nieuwe huisgenoot. Talloze avonden is hij onderwerp van gesprek geweest. We hebben ons zelf veel vragen gesteld, om zo tot een goede afweging te komen:  Hebben we wel voldoende ruimte voor een vijfde huisdier? Tenslotte neemt ons kattenkwartet een aanzienlijk deel van ons huis in beslag.  Hoe zouden onze katten reageren op de komst van een nieuw exemplaar? Is het evenwicht gewaarborgd en past het karakter van het nieuwe huisdier bij het Maine Coon Kwartet?  Kan ons huisgenootje mee op vakantie of laten we hem, net zoals bij de anderen, logeren in het kattenpension? Op al deze vragen konden D. en ik een bevestigend antwoord geven. We hebben immers meer dan voldoende ruimte in ons huis en zeker in onze achtertuin. We hebben het vermoeden dat ons kattenkwartet de ‘nieuwe’ eerst met argusogen zal bekijken, voordat het vriendschap sluit. We twijfelden of we het huisdier laten logeren in het kattenpension...

Het is nog vroeg in de ochtend, als ze wakker wordt van een raar tikkend geluid. De wekker geeft 05.00 uur aan. Het is aardedonker en ze kijkt, voor zover dat mogelijk is zonder bril, om haar heen. Weer een tikkend geluid. Het doet haar denken aan een specht, die een gat wil tikken in een boom, maar dan in een sloom tempo. Ze loopt de slaapkamer uit en kijk naar haar man die overduidelijk in dromenland is. Weer een zacht, ritmisch getik. Ze kijkt vanaf het overloop naar beneden en ziet de verlichte voordeur. Opeens realiseert ze zich, dat er iemand bij de voordeur staat, die een poging doet om binnen te komen. De katten liggen geïnteresseerd naar dit hoorspel te kijken en verwachten dat er elk moment gespeeld gaat worden. Want tikken is spelen. Het refrein ‘hier klopt iets niet’ van Veldhuis & Kemper speelt door haar hoofd. “Wat te doen”, fluistert ze. Ze doet het licht aan en wandelt nieuwsgierig naar de logeerkamer. In haar hoofd buitelen allerlei gedachten. Zinnen als “ik weet...