Mijn mijmeringen

In de afgelopen weken heeft het een paar dagen gesneeuwd. Dat leverde prachtig mooie taferelen op. Bomen waren versierd met een wit poederlaagje en elke tak werd op een bijzondere manier geaccentueerd. De wereld was verstild. Ik zag mensen met blozende wangen rondlopen, die een slee voorttrokken, waarop joelende kinderen zaten. Een sneeuwpop stond gezellig voor zich uit te staren; hij genoot zichtbaar van de pret, die de winter met zich meebracht. Een bejaarde buurman liep rustig achter zijn rollator over de stoep. Hij werd vergezeld door een buurvrouw, die rustig met hem meeliep. Ik kon die dag alleen maar glimlachen en genieten van het feit dat ik gezond van lijf en leden was. Dat had heel anders kunnen uitpakken. De week ervoor was ik op miraculeuze wijze aan een verkeersongeluk ontsnapt. Het was die ochtend onrustig op de snelweg. Het regende. Vanuit mijn ooghoek zag ik een grote zwarte auto op de linker rijstrook van de A28 nabij Hoevelaken. De chauffeur bedacht ineens dat hi...

Dat zou de titel van mijn boek kunnen zijn, dat over 5 jaar wordt uitgegeven. In dat boek schrijven meerdere mensen hun ervaringen op. Wat hun gedachten al dan niet teweeg gebracht hebben bij hunzelf, de familie of de omgeving. Ik beschrijf er alvast één. Mag ik je voorstellen aan Joey. Een bordeaux dog puppy die regelmatig met haar bazinnetje door de wijk wandelt. Vol enthousiasme wandelt ze in een voor haar compleet nieuwe wereld. Ze snuffelt aan elk blaadje, grassprietje, mensenhand, kattenstaart of hondensnuit. Ze plast gezellig in het gras, op de stoep, tegen een bankje in het park. Als ik haar roep, holt ze naar me toe. Met een stralende glimlach op haar snuit, snuffelt ze aan mijn schoen en jas. Daarna is ze klaar met haar verkenning, gaat ze zitten en kijkt om zich heen. Naar de vogeltjes in de lucht, de auto's in de straat, de bromfietsers die knallend voorbij rijden en naar de vertederde gezichten van wandelaars. Uitspraken als "wat een lieverd is het!" o...

Ons huishouden bestaat de laatste tijd uit drie katten in plaats van twee. En dat maakt een groot verschil! Men moet nu 2 anderen in de gaten houden in plaats van 1. Gelukkig heeft Moeder Natuur hier rekening mee gehouden. Onze huisdieren zijn uitgerust met uitstekende zintuigen die mij als toeschouwer verwonderen.  Met hun ogen speuren ze de omgeving nauwkeurig af. De ogen zijn tijdens het speuren iets samen geknepen waardoor ze er heel chagrijnig uit zien. De oren zijn bij onze katten nogal groot uitgevallen waardoor het geluid geen enkele moeite hoeft te doen om binnen te komen. De één hoeft maar een stap te zetten en de ander draait de kop al om: "oh, daar ben je". De neus is ook een uitstekend signaleringssysteem. Buiten gekomen gaat automatisch de kop omhoog en wordt de neus in de wind gestoken. De uitdrukking 'even afwachten uit welke hoek de wind waait' is daarom ook heel bekend onder katten. In deze periode dwarrelen er verdroogde kastanje- en elzen...

Deze figuren kwamen tot leven in de voorstelling van Purper. Voor degene die hier niet mee bekend is: Purper is een cabaretgroep waarin o.a. Erik Brey, Alfred van de Heuvel en Frans Mulder gespeeld hebben. En déze drie heren hebben in 1996 de bovengenoemde sketch gespeeld.  Verkleed als kabouters speelde ze een hilarische scene waar ik vandaag weer even aan terugdacht: Kwakje stelt met een heel hoog stemmetje de meest vreemde vragen en verslikt zich in lastige woorden zoals 'macrobiotisch' en 'vegetarisch'. Nadat hij een minuut de meest vreemde kreten heeft gestameld zegt hij uiteindelijk 'hallo!' De jagende register-accountant is een stoere man die, door de vragen van Friemeltje en Kwakje, wat onzeker wordt. Hij loopt over het toneel en zorgt voor opschudding door eenden uit de lucht te schieten. Dit tot groot verdriet van Kwakje. Aldus een hele korte samenvatting van een 9-minuten durende sketch. En waarom ik hier nu aan denk? Heel eenvoudig. Si...

De verbouwing is achter de rug. De zolder ziet er werkelijk fantastisch uit. Als D. en ik de trap op lopen, valt op dat het er comfortabel warm is. De muren zijn wit opgedroogd; al het vocht is uit het stucwerk verdampt. En nu komt de volgende klus: het inruimen en inrichten. Alle boeken die voor de verbouwing per stapel naar beneden zijn vervoerd, moeten nu weer naar boven. De boekenkasten, fris geverfd, staan nieuwsgierig af te wachten welke boeken zij deze keer tentoon mogen stellen.  Nadat ik de 50ste stapel naar boven heb gebracht, slaak ik een zucht van vermoeidheid: "Een E-reader zou nu wel heel handig zijn."  Ik probeer me voor te stellen dat al onze boeken digitaal beschikbaar zijn. In plaats van 700 papieren boeken, die jaar na jaar stof happen, zou ik een blinkend modern klein apparaat kunnen kopen die in één oogopslag álle boeken laat zien die digitaal beschikbaar zijn. Uiteraard zit er een slimme zoekfunctie op. Auteur? Geen probleem. Type de achternaam ...

Ons huishouden is sinds zaterdag versterkt met een kitten van 15 weken oud. In mijn blog noem ik haar Babs. Ze loopt in ons huis rond alsof ze hier altijd gewoond heeft. Als ze wakker is, stuitert ze werkelijk.  Babs Ze zit óf op de tafel, óf op de eetkamerstoelen, óf op de fauteuils, maar ze verstopt zich ook regelmatig onder de eetkamertafel zodat ze haar huisgenoten (lees volwassen katten) niet onder ogen hoeft te komen. Alles is interessant. Kartonnetjes worden als prooidieren omhoog gezwiept en door de kamer heen geslingerd. Brokjes worden uit het voerbakje gehaald en met een achteloze zwaai over de vloer gelanceerd. En dan? Dan volgt de achtervolging. Genadeloos rent ze achter het betreffende brokje aan. Uiteindelijk kan het brokje niet anders dan zich overgeven; op dat moment vermaalt ze deze fijn tussen haar vlijmscherpe kiezen. Na een uurtje zakt het tempo wat af. Rustig huppelt ze naar een slaapplaats van haar gading. Meestal kiest ze ervoor om op een kuss...

Het was afgelopen dagen rustig op de snelweg. Ik kon - bij wijze van spreken - in het midden van de rijbanen rijden zonder iemand tegen te komen. Ik had alle ruimte. Ideaal! Het enige waar ik last van had waren de felle regenbuien afgewisseld door een scherpe oogverblindende zon. De koude ochtend zette mij ook aan het denken: 'tijd voor winterbanden: voordat je het weet is het winter!'  Na een mailwisseling met een niet nader te noemen bedrijf, had ik voor vandaag een afspraak gemaakt. Mijn gewone banden werden omgewisseld voor echte zware jongens.   Banden die door de sneeuw heen kunnen rijden. Waar je rustig een heuveltje  op kunt rijden zonder vast te komen zitten. Banden die grip hebben op de sneeuw waardoor je niet doorglijdt als je remt.  Nadat alle moeren zorgvuldig aangedraaid waren, en de brug op de werkvloer stond, werd mijn auto eraf gereden. De automonteurs keken verliefd. Niet naar mij, maar naar de auto. "Wat een mooie auto mevrouw. Da...

Ik heb in de afgelopen jaren veel t.v.-programma's over wonen en tuinieren gezien waarin deskundigen aan het woord kwamen om over de laatste mode in koken, loungen, slapen en werken te praten. Tijdschriften staan vol prachtige foto's van gelukkige gezinnen en succesvolle ondernemers die met een grote glimlach op hun lippen blij en enthousiast door hun woning/onderneming/tuin lopen. Zo'n t.v.-programma en tijdschrift eindigt steevast met beelden hoe 'het' eruit zag voordat men begon en het uiteindelijke resultaat. De metamorfose was compleet! In dit traject hebben D. en ik de afgelopen twee weken gezeten. Aannemer F. had timmermannen, stukadoors, een elektricien en loodgieter ingeschakeld die hard gewerkt hebben op onze zolder. Het waren handige mannen. Het leek wel alsof ze geen linker hand hadden; alleen rechter handen. Ze keken naar een wand, dak of verrotte balk en gingen vervolgens aan de slag met zaag, hamer, lijmapparaat en weet niet wat. En plotsel...

Afgelopen weekend liep ik met D. in het park. De grond was nat van de vele regen die gevallen was. Regenwater stroomde enthousiast door de beken. Alle loofbomen waren gestart met het lozen van hun bladeren die al rood, geel en bruin gekleurd waren. Naaldbomen stonden roerloos groen te wezen. Een koude deken van vocht hing in het bos. De herfst was ook in dit park zichtbaar.  Terwijl D. en ik het park uit liepen, viel mijn oog op een heel kleine kastanjeboompje-in-wording.  Dapper stond hij daar tussen andere bomen, luisterend naar de namen 'eik', 'beuk' en 'kastanje'. Ze varieerden in hoogtes van 10 - 25 meter. Bijna allen hadden de respectabele leeftijd van een gepensioneerde bereikt.  De zonnestralen zetten het boompje in een vrolijk licht. Hij was a mper 20 cm hoog en had een dun stengeltje waar twee blaadjes aan zaten. Het leek alsof hij ongeduldig stond te wachten totdat hij groot genoeg zou zijn om vrucht te dragen en ook mee kon doen met het w...

Een maandagochtend volgt altijd na de zondagnacht. Afgelopen maandag was het niet anders. Enigszins verkouden stapte ik in de auto om naar mijn werk te rijden. Het was die nacht koud geweest; vorst aan de grond! Rijdend op de snelweg zag ik aan de ene kant de natuur wakker worden. Aan de andere kant was dit al het geval; een enorme file van stilstaande auto's. Mensen zaten doelloos achter het stuur. Kijkend naar het dashboard en horloge en nadenkend hoe veel later ze nu weer op kantoor kwamen. Een ander was gedachteloos in zijn neus aan het pulken. Weer een ander was luidkeels aan het meezingen met een liedje dat hij alleen hoorde. De zon kwam nieuwsgierig kijken en liet haar licht over de weilanden schijnen. De koeien stonden in een deken van mist. De lucht was ingekleurd met een prachtig kleurenpalet van geel/goude, paarse, roze en witte stukken.  Nadat ik de foto genomen had (stilstaand op een parkeerplaats), stapte ik weer in de auto.  Ik had het weekend achter...

Na de afgelopen koude winters constateerden D. en ik dat het niet fijn was om op de zolder te zijn. Koude wind kwam door spleten en kieren binnen gedwarreld en zorgde ervoor dat onze voeten tot ijsklompjes werden omgevormd. Als werkkamer was de zolder ook niet geschikt aangezien je dan met dikke truien en fleece-dekens over de benen bibberend achter de computer zat. De vorige eigenaren hadden de zolder eigenhandig geïsoleerd: dat betekende een volstrekt willekeurige manier van het aanbrengen van isolatiedekens aan de ene kant en dunne noppenfolie aan de andere kant. Een ratjetoe dus. Om niet in de valkuil van 'help-we-zijn-aan-het-klussen-maar-we-weten-niet-hoe-we-verder-moeten-gaan-en-nu-lekt-het-binnen' te vallen, besloten we een kleine aannemer in te schakelen die afgelopen week begonnen is met de werkzaamheden. Al het overbodige materiaal werd verwijderd, schrootjes weggehaald, verkeerd aangebrachte isolatie verwijderd (en dat was veel). Door de kieren en gaten zagen we...

In mijn blog 'verliefd' heb ik geschreven over de kitten die wij binnenkort krijgen. Een snoepig poesje met witte kniekousen, gekrulde snorharen, pluizige oortjes en roze voetkussentjes die op zuurtjes lijken. Deze enthousiaste wolbaal rent door het huis van een cattery ergens in Nederland. Ze is niet het enige huisdier aldaar. Ze heeft een zusje die van unikleur houdt: wit.  De andere huisdieren zijn volwassen en kijken geduldig naar de vreemde capriolen die zij uithalen. Ook de hond kijkt voorzichtig toe. Als herder is zij gewend om de meute bij elkaar te houden maar deze stuiterballen slaan alles. Ze liggen op, dan onder de tafel, ze hangen aan een fleecedeken die op de bench ligt, waggelen over de zitting van de bank, glijden naar beneden om één van de aanwezige poezen aan het schrikken te maken, ze laten zich geduldig wassen en rennen verontwaardigd weg als ze gesis horen van een kat 'die al dan ge-ren zat is'. Na een tijdje zijn de kittens moe en lopen naar hu...

Afgelopen zaterdag had ik weer een studiedag. De opleiding die ik volg wordt in een sfeervol oud pand midden in de binnenstad gegeven. We hadden pauze en ik zat met mijn kopje koffie buiten te genieten van de omgeving. Het was duidelijk dat de herfst zijn intrede had gedaan. Uit de wind, met mijn rug tegen een door de zon opgewarmde stenen wand, was het zeer aangenaam zitten. De aanwezige lavendelstruiken werden bezocht door bezige bijen. De uitgebloeide bloemen waren niet meer interessant. Daar vlogen ze aan voorbij. De takken met fel paars gekleurde en geurige bloemen daarentegen waren wél de moeite waard. Eén voor één werden de bloemen met een rustig bezoek vereerd. Als ik straks weer een pot honing koop, om mijn pijnlijk verkouden keel mee te smeren, weet ik waar ik naar moet zoeken: 'Honing met een vleugje lavendel!'   Kan ik in gedachten weer even teruggaan naar die warme plek in de binnenstad.

In mijn blog  compatibel heb ik geschreven over mijn nieuwe audio/navigatiesysteem. Met het idee dat de werking van het systeem niet moeilijk moest zijn, toog ik naar de auto en stelde opgewekt een route in. Geduldig volgde ik de instructies . "Ga nu rechts af" zei de stem. Ik keek naar een gebouw aan de rechterkant. Het leek me geen goed idee om deze instructie op te volgen. "Bij de rotonde de 3e afslag nemen" zei de stem terwijl ik mijn bestemming 300 meter terug aan de rechterkant gezien had.  Na een half uur zweten, mopperen en klagen, was mijn hoofd rood aangelopen, stond mijn haar rechtovereind en was ik een illusie armer. Was ik nu in één nacht dom geworden of was het navigatiesysteem niet goed ingesteld? Samen met D. reed ik de route opnieuw. Hij kwam tot het oordeel dat mijn hersens niet verschrompeld waren maar dat het systeem een merkwaardige wijze van routeaanduiding had. Het leek erop dat de auto achterwaarts naar de plaats van bestemming...

Ik had zaterdagochtend een afspraak in de binnenstad. Het was nog rustig buiten. Ik fietste naar de brug en mijn blik viel op een ekster. Door de zonnestralen werden zijn veren goed belicht. Wit, zwart en blauw. Hij hipte over de leuning en besloot toen om een duikvlucht over het water te maken. Hij landde op een bootje. Nog steeds waren mijn ogen gericht op die verenpracht. "Als een mens zou vragen welke kleuren hij moet combineren, wordt óf zwart óf blauw gekozen, niet allebei!" Dit zou een uitspraak van de modepolitie kunnen zijn. De ekster hipte echter blij rond met deze kleurencombinatie. Hij geneerde zich niet, streek met zijn snavel door de veren en leek echt happy met zijn verschijning. Ik dacht na over de kostuums van andere vogels. De kraai kiest voor een stemmig zwart pak, passend bij elke gelegenheid. Omdat zijn snavel ook zwart is, komt hij wel erg donker en somber over. De mannetjesmerel daarentegen heeft kleurige accenten die afleiden van dat z...

Nederland staat bekend om zijn Hollandse luchten.   Wat denk je als je deze zin leest? "Daar herken ik wel wat in?" of "Hoezo Hollandse luchten! Waar dan?" Het ligt er aan waar je je op dat moment bevindt. In een drukke winkelstraat in hartje Amsterdam ervaar je ze op een andere manier dan vanaf een werkeiland in de Waddenzee, liggend in een weiland op het platteland van Groningen, tijdens het lossen van containers in de haven van Rotterdam of staand vanuit een steenfabriek in de Achterhoek.  Maar iedereen kent de typische 'Hollandse luchten'. Als ik in een museum rondloop, en schilderijen van Weissenbruch, Mesdag of Maris bekijk, lijkt het logisch om over Hollandse luchten na te denken. Eind 1800 waren schilders hier al lyrisch van. Nu de herfst zijn intrede heeft gedaan, zijn de Hollandse luchten nog steeds volop aanwezig. Afhankelijk van de weersgesteldheid houdt de natuur 's ochtends vroeg én 's avonds laat prachtige voorstellingen. Je...

Vriend en ik zaten afgelopen weekend in de tuin te genieten van een kopje koffie. We  hoorden opeens een doffe knal en dachten gelijk aan een ongeluk. We liepen de straat in en zagen twee stilstaande auto's op de weg, een aantal mensen stond met elkaar te praten, de alarmlichten knipperden. Bestuurder A en B zeiden tegen elkaar dat er schadeformulieren ingevuld moesten worden en reden hun gehavende auto's op het naastgelegen grasveld. Niemand was gewond. De man op de scootmobiel keek samen met zijn vriendin naar het tafereel. Hij vertelde al stotterend, op rustige toon, dat híj de oorzaak was geweest dat de auto's een ongeluk hadden gehad. "Zij stopte voor mij om me over te laten steken", zei hij, en wees naar één van de bestuurders. Hij was een oversteekplaats opgereden, stond in het midden te wachten, en was doorgereden na het handgebaar van de automobilist. "Dat had ze niet moeten doen hè" zei hij. Op mijn vraag of hij schade had aan de scootmob...

Als je verliefd bent, kun je alleen maar vertederd naar die ander kijken. Alles wat de ander doet, bekijk je glimlachend. Je ziet elk detail van onder tot boven, van links naar rechts. Je merkt elke eigenschap op en vindt alles lief en fantastisch. Ik ben namelijk verliefd! En D. vindt dat niet erg. Hij is het namelijk ook behoorlijk ondersteboven van haar. Babs Ons huishouden wordt binnenkort aangevuld met deze diva. Ze is een schattige, harige, pluizige kitten met roze voetkussentjes. Ik ben blij dat lief en ik samen verliefd kunnen zijn op de ander.

'Iets loslaten' kan je op meerdere manieren uitleggen. Het staat synoniem voor niet vasthouden, vrijgeven, loskomen, lossen, opgeven, verlaten en vrijlaten.  Nu vraag je je waarschijnlijk af waarom ik zo'n aandacht geef aan het woord 'loslaten'. De reden is de volgende. Onze kat Tup is rijkelijk bedeeld met haar. Tup is oorspronkelijk een slanke kat, maar dat was in het dagelijks leven niet zichtbaar meer. Als Tup klom, klauterde en rende, zag je een enorme baal haar klimmen, klauteren en rennen. Aan weerszijden van zijn lijf was de vacht zo'n 7 cm dik.  Zijn kraag, Maine Coons staan hier om bekend, nam maandelijks in omvang en lengte toe. De Kerstman keek jaloers naar de baard van Tup, zou ik maar zeggen.  Maar zo'n (onder)vacht kan ook klitten en vervilten. En als je kat geen fan is van dagelijkse kattenwasjes, door de kat in kwestie zelf uit te voeren, heb je een probleem.  Op ons verzoek kwam kattentrimster Jess langs om de va...

Bij het woord 'huisdieren' dacht ik vroeger gelijk aan honden. Zo'n knuffelbeest dat vrolijk naar je toe rent als je 'm roept. Waar je al je verhalen aan vertelt, als je hem uitlaat. Zo'n hond hebben wij vroeger gehad. Hij heette Bonkie. Een bijzondere hond met een lief karakter. Katten? Nee! Daar had ik eigenlijk helemaal niets mee. Totdat ik een bijzondere kat tegen kwam.  Laatst zag ik hem weer lopen. Ollie. Een magere oude kat met grijze haartjes in zijn vacht. Hij liep langzaam en gedachteloos door het groene gras. Soms ging hij er languit in liggen. Met de kop op zijn pootjes keek hij naar alle grappige dieren die hem voorbij liepen. Een tor met een knalrood schildje liep met kleine dribbelpasjes door het hoge groene gras. Soms viel hij om omdat niet alle grassprieten zijn gewicht konden houden. Als de kat dat zag, zag ik zijn ruggetje op en neer gaan. Hij was natuurlijk aan het grinniken. Achter de tor liepen drie mieren. Eén grote gespierde werkmi...

Bij het woord 'snorharen' denken de meeste mensen aan een man die rijkelijk bedeeld is door moeder natuur. Zijn weelderige snor kamt hij elke ochtend speciaal door met een snorrenkam om deze vervolgens in de juiste vorm te draaien. De definitieve vorm krijgt de snor met behulp van snorrengel waarbij alle snorharen worden samengevat in dezelfde richting en de man in kwestie een zeker evenwicht geven. Zeker als de snor mooi horizontaal staat. Maar als ík aan snorharen denk, zie ik mijn katten voor me. Snorharen zeggen veel over de gemoedstoestand van katten, weet ik uit ervaring. Katten verzorgen zichzelf prima. Ze poetsen zich elke dag. Wat zeg ik, elk uur. De snorharen nemen echter de vorm aan van het karakter van de kat. Hoe grondig ze zichzelf ook poetsen. Ik laat een aantal voorbeelden zien. Dit is Boris. Een je-weet-wel-kater van 5 jaar die ietwat onzeker is. Zijn snorharen hangen vaak naar beneden. Alsof hij daarmee wil zeggen: "ik weet het eigenlijk ook niet...

Vorige week reed ik 's avonds op mijn fiets door de binnenstad. Het was een zwoele zomeravond. Het was nog prettig warm buiten. Mensen liepen opgewekt door de stad, restaurants lieten goed gevulde terrassen zien en mensen genoten van het warme weer en elkaar.  De woningen in de stad waren vrolijk aangekleed. Aan de gevels hingen bloeiende geraniums. Het zomerweer wist van geen wijken. Mijn blik viel op twee mannen die op hun balkon zaten. Vader en zoon? De man hield een grote wegenkaart op. De ander keek er naar. De vorm van het land kwam me niet bekend voor. Zou het Noorwegen zijn geweest? De oudere man zag er tevreden uit. “Lekker op vakantie. Samen”. De jongere man had een serieuze blik in zijn ogen. Alsof hij zich voorstelde hoe ze de autorit zouden verdelen. "Om de 2 uur wisselen of zou 3 uur ook kunnen?" Met dit beeld op mijn netvlies, reed ik weer verder en glimlachte. Het had iets aandoenlijks. Twee mannen die samen vakantievoorpret hadden. Laat hun vakan...

In onze tuin hebben veel vlinders rondgevlogen in alle soorten en maten. De kleuren variëren van eenvoudig wit, naar warm geel of gitzwart met rode tekening op de  vleugels. Ze fladderen sierlijk over de struiken en rusten af en toe uit op een bloeiende bloem. Een heel vrolijk gezicht. Voordat de vlinder er zó uit ziet, heeft hij een heus  transformatieproces doorlopen. Het begint zo eenvoudig. Uit het ei gekropen, eet de larve zoveel groene blaadjes als hij kan vinden. Als de rups voldoende gegeten heeft, trekt hij zich terug in zijn schulp en voltrekt er in zijn cocon een klein wonder. Als vlinder kruipt hij uit de pop en mag hij de wereld verkennen. Deze reis duurt meestal enkele dagen, hooguit weken.  En dat principe intrigeert mij. Je hebt de wereld als larve en rups van een tak aanschouwt, je trekt je terug en sluit je af van de wereld en komt dan, als een soort Assepoester, tevoorschijn. Wonderschoon aangekleed in de meest prac...

In mijn vorige blog heb ik geschreven over mijn nieuwe audio/navigatiesysteem. Deze werkte geweldig met uitzondering van de telefoon. Als ik naar huis belde, kreeg ik steevast de opmerking of ik "met mijn hoofd in een ton zat" vanwege het holle geluid. Maar ook "of ik een enorme regenbui over me heen kreeg" vanwege het kabaal op de achtergrond. Niks van dit alles. Ik reed in het zonnetje, in een gesloten auto, géén cabrio. Nader onderzoek door de fabrikant van het systeem gaf duidelijkheid. Mijn mobiele telefoon en het audio/navigatiesysteem waren niet compatibel. De één was te oud, de ander te nieuw. Met andere woorden: ze waren niet op elkaar afgestemd. De techniek staat echter voor niets. Mijn mobiele telefoon werd ge-update en dat gaf een prima resultaat. Tegenwoordig krijg ik te horen "waar ik vandaan bel?" Eind goed al goed. En nu bedenk ik me dat dit soort zaken in het 'gewone' leven ook spelen. Sommige mensen zijn niet compatibel....

A fgelopen dagen was het mooi zomerweer. De zon belichtte op prachtige wijze de uitbundig bloeiende rozen, vlinderstruiken en lavendel. Bijen vlogen doelbewust op hun favoriete bloemen af. Door de aangename temperatuur buiten, liepen de mensen rustig naar de stad, het bos of reden naar het strand om aangenaam te vertoeven. Kortom, van de zomer werd volop genoten. Vanochtend stond de zon stralend aan de hemel. 's Middags gooide de natuur er een tweetal regenbuien tegenaan. Vanavond zat ik buiten koffie te drinken en keek de tuin in. De aarde was met fijne zomerregen besproeid en had alles lekker opgefrist. Mijn blik werd gevangen door de regendruppels op de bladeren van de vrouwenmantel.  Het was a lsof de druppels de tijd kregen om uit te rusten van de vermoeiende reis van boven naar beneden. Uiteindelijk rolden ze van de bladeren af en werden door de aarde opgenomen.  Zo krijgt de uitdrukking 'en af en toe een bui' en heel andere betekenis voor mij.

Afgelopen weekend is het audio/navigatiesysteem op vakkundige wijze uit mijn auto verwijderd. Muzikale vandalen hebben midden in de nacht hun slag geslagen. Van de dader(s) ontbreekt elk spoor. De volgende dag attendeerde een buurvrouw mij op de schade: de auto lag vol met glas, in de console was een gapend gat aanwezig en de auto was doorzocht op kostbaarheden. De eerstvolgende werkdag reed ik naar de garage om de schade te herstellen. Ik bleek niet de enige met pech te zijn. De man voor mij begon uitvoering te vertellen hoe de schade aan zijn auto ontstaan was. 'Ik ben domweg tegen een paaltje aan gereden. Ik lijk wel een vrouw, zei hij vriendelijk tegen receptioniste en liep vervolgens naar buiten. De receptioniste keek de man verbaasd na. 'Deze man is wel erg eerlijk', zei ze lachend. 'Je wilt niet weten wat voor verhalen ik te horen krijg van mannen die hun beschadigde auto brengen'. Ze voerde onderwijl mijn gegevens in het computersysteem. ...

Dinsdagochtend reed ik het parkeerterrein van het kantorencomplex op. De struiken en de bomen waren nog nat van de regen, die 's nachts in overvloed was gevallen. De zon scheen inmiddels fel en het beloofde een warme dag te worden. Twee stoere mannen, van een niet nader te noemen hoveniersbedrijf, waren druk bezig om de tuinen rondom de kantoren te schoffelen. Ik stak mijn hand naar hun op, als groet, en liep het kleinste kantoorgebouw binnen. Ik was de enige die vandaag aan het werk was en ik had veel werk te doen. Een uur later stak één van de hoveniers zijn hoofd om de deur met de vraag 'of ze een bakkie koffie konden pakken in de kantine' (voor de volledigheid: deze mannen drinken wel vaker koffie in onze kantine als ze bezig zijn in de tuin). Ik knikte en op mijn vraag of ze wisten hoe het koffieapparaat werkte, knikten ze instemmend.  Nadat de koffie op was, bleef één van de hoveniers nog even staan. 'Waar moet het heen', zei hij en schudde met zijn hoof...

Kijkend naar een vogel Verwachtingsvol zit ik in de tuin van de zomer te genieten. Het is augustus, de zon schijnt, het is aangenaam warm en de vakantie achter de rug. Mijn katten liggen loom in de zon en kijken af en toe op: een ijverige mier wordt aandachtig bekeken, de vogels in de lucht daar en tegen worden nadenkend in de gaten gehouden.  Wat een heerlijk leven heeft een kat. Ze hebben keuze om te liggen op de stenen of in het koele gras. Als het ze uitkomt, eten ze een hapje, al dan niet geserveerd in een schaaltje (lees brokjes) of een kleine snack (lees een bromvlieg). Het ultieme kattenleven is soms verrassend eenvoudig!